facebookbericht 639

De Standaard treedt steeds schaamtelozer op als PR-instrument voor BDW. Of laat zich als dusdanig gebruiken, dat laat ik nu nog in het midden. Nu wordt ook het jonge publiekje bediend. Uiteraard liet hij zich 'gewillig' fotograferen.

facebookbericht 638

Ik weet dat Sarah Smeyers, al zit ze hier als volksvertegenwoordiger naast de federale minister van Binnenlandse Zaken, in haar partij een kleine garnaal is. Maar die worden, zoals iedereen die tomates-crevètes lust, vaak als hors-d'oeuvre geserveerd. Politiek gesproken: garnalen zijn er om in de vuurlijn te worden gestuurd. De versmelting tussen de twee extreem-rechtse partijen, waarvan Smeyers droomt, is door het overlopen van Blokkers naar de N-VA al lang aan de gang. Dus is het ballonnetje dat Smeyers oplaat niets meer dan een logisch vervolg. Meer nog, het was voorspelbaar dat het ooit zou opgelaten worden. De vraag was alleen wanneer. Zo komen ze in de buurt van de 40 procent. Even voorspelbaar is dat er, mocht dat cijfer ooit worden bereikt, dan ook nog donkerblauwe krachten eieren voor hun geld zullen kiezen en de overstap zullen maken. Op die manier komt de absolute meerderheid in het vizier. De geschiedenis leert ons wat er dan gebeurt. Mocht ik deel uitmaken van CD&V of een gematigde liberaal zijn, ik zou weten wat te doen. Ik zou mij meteen en radicaal distantiëren van dit bruingele brouwsel en aansluiting zoeken bij een - helaas nog te vormen - links front. Als de leidende partij polariseert, dan moeten de andersdenkenden daarvan, helaas, de uiterste consequenties onder ogen zien en zeker niet naïef toekijken en afwachten. Proefballonnetje of niet, zelfs als Smeyers voor haar beurt gesproken heeft, of zelfs als ze zich alleen maar versproken heeft, dan zou ik het toch ernstig opnemen. Het nastreven van een absolute meerderheid is hoe dan ook een van de scenario's die klaarliggen.

zomer veertien 67

28 augustus – donderdag / Visart

De Verenigde Naties mogen nog zoveel rapporten over de dramatische gevolgen van de klimaatopwarming op de mensheid loslaten, er zal niets veranderen en onze kinderen zullen het moeten ondergaan. Dat is de logica der dingen. Alleen een mirakel kan ons redden. Maar het ontslaat ons niet van de plicht te blijven ijveren voor een groenere en betere wereld. Tegen beter weten in.

Een Facebookvriend, (...), die ik niet persoonlijk ken maar die vanuit Spanje al een tijdje mijn tourverslagen volgt en daar geregeld overwegend positief gestemd commentaar op leverde, lacht mild om mijn naïef idealisme. Natuurlijk, Dirk, weet ik dat de wereld alleen om geld draait. Maar ik wil niet cynisch zijn. Meer nog: het is mijn plicht dat niet te zijn. En dan is er de verzuchting van Angelique C.: ‘Helaas’, bij het hoofdartikel van Yves Desmet in De Morgen, over het VN-rapport, dat ons, en onze kinderen, een apocalyptische toekomst voorspelt. Ik antwoord haar dat ik het artikel niet heb willen delen omdat ik het te ijl vond, en het delen te gemakkelijk.

Op weg naar de bakker zie ik een schilder heel precieus met diep hemelsblauw een raam opfrissen. Drie minuten later keer ik terug, hij is zijn penseel aan het uitwassen: middagpauze. Ik moet twee keer hevig niezen. De man glimlacht me toe en zegt, in het Brugs: ‘God zegent je’. Het klinkt als ‘Gods zegentje’. Ik glimlach terug en zeg: ‘Merci’. En ik realiseer me dat ik glimlach. Ik weet waarom.

Deze notities op het internet plaatsen, hoe voorzichtig ook – de talrijke beletseltekens en de rubriektitel ‘Gecensureerd dagboek’ spreken wat dat betreft boekdelen –, blijft toch heikel. Het gaat mij om de spanning tussen het private en het publieke, hoe ik die spanning bespeel en expliciteer, hoe het mijn bedoeling is mijn lezers daarin toe te laten en hen van hun omgang met die spanning bewuster te maken. Deze dagboeknotities, zoals ik ze op het net zet, staan uiteraard niet op zichzelf, ze staan in relatie tot hun oorspronkelijke volledigheid. En het is me niet in eerste instantie om die volledigheid te doen, maar om die relatie. Het is mij te doen over het verschil tussen hun volledigheid, zoals ik ze aanvankelijk schrijf, en hun onvolledigheid, wat er na het 'censureren' overblijft. Het is me om de spanning tussen die twee te doen. Wat ‘censureer’ ik, waarmee en met wie houd ik daarbij rekening… 

X. komt langs. We maken eerst een korte wandeling door Christus-Koning, met een halte in café De Kroon, daarna zitten we hier wat aan tafel. In het gesprek dat we hebben, komen we niet verder dan de obligate vragen over de kinderen en enkele feiten in verband met oude gemeenschappelijke vrienden. Hoe zinvol dit op zichzelf ook is, het is toch ook een beetje ontnuchterend. Ik krijg nog enkele documenten te zien over een van zijn laatste projecten (in Harelbeke) – waarop we dan toch ook nog een gesprekje hebben dat ergens over gaat (...).