We wachten in de zaal van De Kelk al vanaf een uur na het
sluiten van de – elektronische – stembureaus op het eindresultaat. Maar ze
blijven uit: er is iets mis in twee bureaus en het komt er op aan want de
verschillen zijn miniem: halen we drie of vier zetels (uiteindelijk hebben we
zeven stemmen te weinig voor vier) en ook tussen enkele kandidaten onderling is
het bijzonder spannend. Rond een uur of zes, wanneer het duidelijk is geworden dat
het zenuwslopende wachten nog wel een paar uur kan duren (de stemmen moeten
fysiek geteld worden en het definitieve resultaat zal uiteindelijk maar ’s
nachts bekend raken), gaat Sammy op een stoel staan om zijn troepen toe te
spreken. Hij doet dat goed, enthousiast, gedreven. Het applaus is overdonderend
en Sammy is ontroerd. ’t Was een mooie campagne, er komt zeker nog een vervolg
aan. Ik heb een aantal toffe mensen leren kennen en wil hen zeker niet uit het
oog verliezen.
