Igoumenitsa en Venetië liggen ongeveer duizend
kilometer van elkaar verwijderd. Over het water van de Adriatische zee is dat
een etmaal varen: een namiddag, een nacht en een voormiddag. Een etmaal op een
boot duurt ellendig lang. Je kunt er niet af. Wat doe een fotograaf met deze zee
van tijd?
Hij kan de mensen op de boot fotograferen. Of de boot
zelf. Dat zijn opties. Hij kan de zee fotograferen. De zee is, als het niet
waait of onweert, een vlak dat door een horizon gescheiden is van de lucht. Ook
dat is een optie, maar de fotograaf geraakt er snel op uitgekeken. De fotograaf
kan ook in een ligstoel wat rusten en níet fotograferen. Hij kan zijn blik
verliezen in het zog achter het schip, dat een lijn tekent die leidt tot de al lang uit het zicht
verdwenen vertrekhaven.
Rest de tijd. Ja, waarom niet de traag voorbijglijdende
tijd fotograferen. De zon gaat onder, de zon komt op en omgeeft het schip met nieuwe
kleuren. De fotograaf herleidt de voorgrond – het dek – tot een strak
gecomponeerde geometrie. Hij maakt duidelijk dat hij vaart, maar niet méér dan
dat. Zo leidt hij de aandacht naar zijn eigenlijke onderwerp. Hier zit een
reeks in, overweegt hij.
Tussen Igoumenitsa
(GR) en Venetië (I) – 080330 en 080331
