op verhaal 17
Niche
Na de tariefbespreking bij een bakje Nespresso in
de keuken, naast het terrarium met mijn mierenkolonie, gaan we ervoor. Ik leid
de klant naar mijn studio. Nu ja, met studio bedoel ik mijn garage want daar is
het dat mijn moto’s staan: een rode en een zwarte. De rode is een snelle Jap, een
sportmodel; de zwarte een luie Triumph uit de jaren zeventig. Meestal weet ik
het al wanneer ik de voordeur openmaak, wat ze zullen kiezen. De wat bezadigder
dames vallen voor de Triumph. Hun man of vriend of minnaar heeft thuis meestal
een Harley staan, of droomt ervan. Ze komen net van bij de kapper, het grijs in
de krullen weggeverfd. Mantelpakje, sacoche. Deze dames komen aanzetten in een Range
Roover of Audi en kiezen voor de deftige poses. De roodjes daarentegen zijn
meestal van het delachtige type: hooggehakt en kortgerokt, veel rouge en
blingbling, en met een agressief geurtje achter het oor. De Austin Mini half op
de stoep geparkeerd. En er is altijd wel een iPhone die om aandacht jengelt in
hun handtas. Ik heb bijpassende helmen om onder de arm te nemen, maar dat is
optioneel. De roodjes opperen het minst bezwaar tegen mijn discrete suggestie
dat de gegadigde allicht een foto in lingerie of nog minder zal verkiezen. Mij
niet gelaten hoor, bij blootfoto’s moet ik enkel de blits wat dimmen maar voor
de rest maakt het voor mij geen verschil uit. Bij guur weer laat ik wel het
straalkacheltje gezellig spinnen – mijn foto’s zijn uiteraard zó scherp dat kippenvel
zichtbaar wordt en dat willen we niet, hé? Ik stel mijn stoutst ogende klanten altijd
eventjes voor om, als ze zich dan toch de moeite getroosten om zich stoeipoesallures
aan te meten, deze of gene positie op de moto aan te nemen, ten einde de
kostumering, of het gebrek daaraan, heuheu,
hoe zal ik het zeggen, maximaal te
laten renderen en zo gunstig mogelijk te doen uitkomen. Dan doen ze wat alsof
ze onwennig zijn maar ik moet zeggen dat de meesten het zich vrij snel laten
welgevallen en niet veel van mij te leren hebben. Soms is een klein aanrakinkje
noodzakelijk, dat begrijp je wel, maar ik probeer daarin niet te overdrijven. Enfin,
je moet die dingen aanvoelen. Voor het overige moet ik niets doen: de
opstelling van toestel, belichting en weerkaatsingspanelen staat permanent
klaar en ik hoef alleen maar de ontspannerknop van mijn digitale Hasselblad in
te drukken. Ik doe natuurlijk wel alsof
ik van alles bijstel: dat gooit meer gewicht in de schaal en de klant wil waar
voor zijn geld. Maar over het algemeen malen ze niet om die driehonderd euro. Ze
willen hun man of lief of aanbidder verrassen met een origineel
verjaardagscadeau en zeg nu zelf, zou jij niet blij zijn met zo’n professionele
luxeposter van je schaarsgeklede ega op een Kawa? Daarnaast ben ik nog actief
in een andere niche. Dat is iets helemaal anders maar het komt op hetzelfde
neer. Ik struin de materniteiten van de regio af – bij mooi weer doe ik die
klinieken per moto aan – en fotografeer pasgeboren baby’s. Uiteraard na toestemming
van de moeders – maar die zijn altijd zo verguld dat ze zelden mijn aanbod afslaan.
Hier geen categorieën, al die moeders zijn gelijk. We leggen het wicht op een
dekentje, ik druk af met het diafragma op een flatterende stand en klaar is
kees. Mama mag even meekijken op het schermpje en ik laat mijn kaartje achter
met de tarieven. Geen verdere koopverplichtingen! Ik vertel wel nog snel even van
die moto’s in mijn garage – dat komt misschien binnen een paar jaar wel eens
van pas! Zoals ik ook mijn jongste klanten bij het verlaten van mijn motostudio
op mijn activiteiten in de boorlingenniche wijs.
