Overloop
We hadden in de buurt van Narbonne, tussen Pyreneeën en
Middellandse Zee, samen met twee bevriende koppels een villa-met-zwembad
gehuurd. Veel te duur betaald, natuurlijk, vanwege het hoogseizoen. Maar goed,
we hadden voor de eerste keer in onze levens wat geld – dus genoten we van de
schaduw onder de vijgenboom op het binnenplein en van de koelte van het water.
Het had een overloop, dat zwembad. Dat weet ik nog goed want
ik had nooit eerder in een zwembad met een overloop gezwommen. Als je je diep
liet wegzakken, tot je met je neus en ogen nog net boven de waterspiegel bleef,
stonden daardoor de bergen in de verte óp het water. Ik herinner mij dat dit
beeld mij fascineerde en dat ik er, schier gewichtloos dobberend, lang naar heb
gekeken.
We waren wel al wat bezadigder dan de frisse jeugd uit de
reclamefilmpjes. We hadden een beginnend buikje en een wijkende haargrens, kleine
kinderen die om aandacht vroegen, en er waren geen Baccardi’s of witte bikini’s,
laat staan dat er gerinkel van ijsblokjes te horen was. We hadden het er goed, maar
van publiciteitsparadijselijke erotiek was geen sprake.
Van de drie koppels is er niet één nog samen. De kinderen
zijn volwassen geworden, dat wel. En het eerste kleinkind is ook al een feit.
Eén keer ben ik tijdens die vakantieweek vroeg opgestaan.
Voor alle anderen, het schemerde nog. Ik ging voorzichtig te water, probeerde
zo weinig mogelijk deining te veroorzaken. Mijn zwembroek liet ik achter bij
het laddertje. Dat kon overdag niet. Ik liet me wegzakken en het was toen dat
ik voor het eerst die bergen op het water zag.
Dan heb ik twee eindjes gezwommen, traag en stil. Het werd
al klaar. Ik meende binnen in het vakantiehuis iets te horen en trok mijn
zwembroek aan. Wat waren we preuts.
Ik herinner me niet meer wat we tijdens dat verblijf van een
week hebben gedaan. Een namiddag aan zee, wellicht, en een dagje naar de
bergen. Een rondje petanque bij het aperitief onder de vijgenboom. Een bezoek
aan een geitenboer die biologische kaas produceerde, en uiteraard ook aan een
wijnkelder waar we niet buiten durfden zonder elk een doos. Een paar weken
later vonden we diezelfde La Clape in de Colruyt maar hij heeft nooit meer zo
goed gesmaakt.
Neen, ik herinner me niet meer zoveel – maar misschien
bestaan er nog notities van, of foto’s. Ik zou dat eens moeten uitzoeken. Maar
waar, in welk huis?
Zwemmen is een overweldigende ervaring, als je het goed doet.
Textiel is hinderlijk. En toch heeft goed zwemmen meer met de geest te maken
dan met het lichaam. Laat je dragen door de vloeistof. Kijk, drijvend op je
rug, naar de sterrenhemel, naar de zeeën op de maan. Ervaar de kracht van een
Atlantische golf die je tien meter of meer meeneemt. Of stap fier als een
Neptunus uit een zee waarin de zon nog maar net is ondergegaan. Zwem tot aan de
einder, tot in de toppen van die bergketen.
