Brugge, 10 januari 2015
Dag Luc,
Dat valt nog mee met je 'geluk'. Ik ken een straffer verhaal
- niet zelf meegemaakt maar dat doet er eigenlijk niet toe: mijn broer was op
de dag zelf van de aanslag, enkele uren ervoor, in het station van Bologna. Dat
was op 2 augustus 1980. De aanslag werd opgeëist door een extreem-rechtse
groepering. Er vielen 85 doden. Ik zag ooit eens een televisiefilm, waarin een
aantal 'personages' (= acteurs in de film) op hun weg naar dat station, waar
zij de dood zouden vinden, werden 'gevolgd'. Dat is mij altijd bijgebleven: een
mooie interpretatie van hoe de banaalste dingen in retrospectief, dat wil
zeggen verzwaard met wat we pas later kunnen weten, van betekenis veranderen.
Ik ben ook al de hele tijd bezig met artikels etc... over en
rond de aanslagen in Parijs.
Voorlopige conclusie: 'Ik ben niet Charlie' - en hoe dwaas
en ziek het is dat ook over die op zich onschuldige manier om medeleven te
betuigen, en om te tonen aan de buitenwereld dat je 'ermee bezig bent',
polarisering kan ontstaan. Daarnaast ben ik ook heel erg geschrokken van de
manier waarop extreem-rechtse politici in binnen- en buitenland de
gebeurtenissen schaamteloos recupereren. Ook vond ik het nuttig eens te graven
in de geschiedenis van de fundamentalisering van de islam. In dat verband kan ik
je dit artikel aanraden:
Ik vrees net als jij dat we aan het begin zitten van een
hele reeks aanslagen. Koren op de molen van de conservatieve krachten, die
gebaat zijn bij onze angst: de ideale manier om de duimschroeven strakker aan
te halen en op onze vrijheden te beknibbelen. Om ons te wijzen op onze enige
taak: consumeren. En om niet bezig te moeten zijn met de enige wérkelijke
problemen: de economische ongelijkheid en de ecologische toestand van onze
wereld.
Ik schrik een beetje van jouw reactie op De verwondering.
Ik moet er nog aan beginnen. Zit nu nog volop in Het museum van de onschuld.
Hartelijke groet,
Pascal
ps - vind je het goed dat ik deze brief op mijn blog plaats?
