zaterdag 20 juni 2020

vorig jaar 191


190620

(…) * Een twintigtal volwassen migranten brengen, in wisselende gradaties van gebrekkig Nederlands, een toneelstuk waar ze zichtbaar erg hard aan hebben gewerkt. Ze doen dat met grote overtuiging, passie, enthousiasme. En dat slaat over. Het wérkt. Het grijpt me aan en ontroert me. Ze hekelen de bureaucratie, onze benepen neiging grenzen te trekken en regels op te leggen. Ze laten zichzelf kennen als mensen, met hun ontgoochelingen en pijn, maar vooral ook met hun liefde, vrolijkheid, talenten. Het is aandoenlijk, de zeer on-Vlaamse overgave van deze mensen te zien en te ervaren. Ik zit de hele tijd met een krop in mijn keel. Tranen, maar niet van verdriet. (…) Met welk recht beperken wij hun recht op leven? ‘Het enige wat wij willen is mens te zijn’, spelt een in de loop van de voorstelling in het decor opgebouwde slogan. De oudste man in het gezelschap, een Syriër allicht, gaat duidelijk nog gebukt onder het oorlogsleed waaraan hij is ontkomen. Een klein Colombiaans vrouwtje vraagt zich af welke van de twee identiteiten die zij nu in zich draagt haar ware is: de Colombiaanse trots omwille van de koffie, of de Vlaamse die zij zich nu met moeite eigen probeert te maken en die zij nooit volledig zal kunnen omarmen. Dat mogen wij nooit vergeten: dat die mensen altijd ook een pijn en een verscheurdheid in zich dragen en dat zij misschien hopen dat wij hun niet alleen gastvrijheid maar ook troost en liefde aanbieden. * (…) *