Vooral mijn moeder wist ervan. Zij heeft zich haar leven lang
nooit kunnen bevrijden van die typisch Zuid-West-Vlaamse mercantiele
krenterigheid, die ze ongetwijfeld had geërfd van haar vader-de-vlasboer, die
loonwerkers uit te betalen had en voor zijn oogsten telkens opnieuw een
redelijke prijs moest negotiëren. Daar kwamen nog eens het katholieke
spaarzaamheidsideaal bij dat haar door een brigade devote pinguïns en meneer
pastoor was aangepraat, alsook de herinnering aan de oorlogsschaarste. Voor
mijn moeder was alles duurbevochten, zij zou nooit zomaar iets uit handen
geven. Tot het eind van haar leven, toen zij zich allang geen financiële zorgen
meer hoefde te maken, is zij elke frank blijven omdraaien. Franken inderdaad,
want in de in 2002 ingevoerde euro's heeft zij de laatste elf jaar van haar
leven nooit gedacht, gewikt en gewogen, geteld.
Mijn moeder bewaarde alle kliekjes, alle restjes. Ze stuurde mij als
kind met een oude broodzak naar de bakker – dat heb ik pas in retrospectief
vernederend gevonden want toen vond ik het normaal: ik had geen oog voor de
meewarige blik van de bakkersvrouw en de andere klanten in de bakkerij. Mijn
moeder liet me in door mijn broer afgedragen kleren lopen en naaide er een stuk
aan wanneer ik er op mijn beurt was uitgegroeid. Zij ontzegde zich kwaliteit,
maar kon dan weer haar spaarcenten vergooien aan onzinnige ingevingen en
exuberante verlangens. Over de kaas en de paté die ze aanbod op een bete broods
van vier dagen oud had ik het al. Haar koffie trok op niets. Als ze een biertje
of portootje aanbood, dan was het Cara of gesuikerde brol van den Aldi. Maar ze
snoepte van de Parmaham die ze in grote hoeveelheden aankocht en op de bodem
van haar overvolle ijskast onder nieuw aangekochte toespijzen bedolf en
liet beschimmelen.
Van de weeromstuit probeerde ik haar kwaliteit voor te schotelen
toen ze de laatste jaren van haar leven regelmatig kwam eten op zondagmiddag.
Alsof ik haar alsnog wilde bekeren tot de zogenaamd bourgondische levensstijl
die ik elders had leren appreciëren en mij had eigengemaakt. Ze deed er zich
altijd aan te goed want ze at graag, om niet te zeggen dat ze schranste – ze
speelde alles tot de laatste kruimel naar binnen en als er nog over was,
schepte ik het voor haar in een tupperwaredoos, om mee te nemen naar huis.
Lees hier
LVO vanaf het begin
