5.
Van de
biologie naar de psychologie is het maar een kleine stap. Tussen onze lichamen
en, bij uitbreiding, onze persoonlijkheden, ligt ook een grens. Wie deze grens
niet respecteert, er inbreuk op pleegt, bezondigt zich aan ‘grensoverschrijdend
gedrag’. We kunnen begrijpen waar de hele #metoo-beweging over gaat, en we
kunnen toejuichen dat er eindelijk werk wordt gemaakt van het ter discussie
stellen en bestrijden van het seksueel misbruik dat door machtigen van
machtelozen wordt gemaakt. Maar laat ons vooral het kind van de volledige
seksuele dynamiek niet met het badwater van deze recente alertheid weggooien.
Seksualiteit bestaat per definitie uit aftastende overschrijdingen. Hoe kun je
weten waar de grens ligt als je er nooit een overschrijdt? Edoardo Albinati
heeft daar in zijn alvast qua omvang grensoverschrijdend-dikke roman De katholieke school enkele zinnen aan
gewijd: ‘De school is (…) een periode in het leven waarin men de grenzen van
het bekende en het toelaatbare verkent (…). En de vriendschappen die er
gecultiveerd worden zijn niets anders dan een vrijzone om te experimenteren met
gedragingen die normaliter verboden zijn, waarbij je steun krijgt in plaats van
verwijten. Om ons te ontwikkelen restte ons niets anders dan de grenzen te
overschrijden. Grote stappen vonden altijd plaats door de regels te breken (…)’
(80). Je zou kunnen stellen dat deze fase van het zich stoten aan regels, en
van het niet zonder risico’s verkennen van de grenzen van de oorbaarheid,
vooral voor de puberteit kenmerkend is. ‘Volwassenheid’ zou je dan kunnen
definiëren als: ‘het kennen van de grenzen en het zich daar dan ook aan
houden’. Het is geweten dat sommigen nooit volwassen worden.
lees hier
vanaf aflevering 1 van dit stuk over grenzen
