11 december 2017
75 – Het sneeuwt.
Omdat dit in Laag-België een zeldzaam weerfenomeen is geworden, besluit ik een
wandelingetje te maken om er maximaal van te profiteren. Dat valt echter niet
mee. De sneeuwlaag is overal waar er per fiets of auto overheen werd gereden,
of zelfs maar op gestapt, een natte blubber. En bovendien jaagt een lauwe wind
de wakke vlokken in mijn aangezicht. Maar goed, alles voor de ervaring, we
moeten niet klagen want straks zitten we weer warmpjes binnen en er zijn er die
het met minder moeten stellen. Ik loop de Vesten af langs de Guido Gezellelaan
tot aan de Smedenpoort en keer dan terug langs de ander kant van het water. Ter
hoogte van het kasteeltje waar vroeger Moritoen gevestigd was, zie ik een
jongeman met zijn hond spelen. Hij gooit een balletje weg, de hond apporteert.
De jongeman filmt ondertussen zijn hond. En ik maak daar dan weer een foto van.
Plots weerklinkt een gekraak. Een van de bomen aan de rand van het terrein komt
met veel kabaal neer. De hond kan nog net ontkomen. De boom valt tussen de
jongeman en de hond in. De hond vlucht een eind weg. De jongeman reageert
lijzig – of toch heel erg cool. Je mag niet afgaan op het uiterlijk (afhangende
broek, rastakapsel…), maar het gebruik van een joint kort voor dit bijna
rampzalige incident lijkt me niet uitgesloten. Hij lijkt niet te beseffen
waaraan hij is ontsnapt. Wanneer de hond, staart tussen de achterpoten, terug bij
zijn baasje is, spreekt hij het dier toe: ‘Dat was een beetje een te grote
stok, hé.’ Nog geen halve minuut nadat de boom is neergekomen, staan daar al
twee arbeiders van de groendienst. Alsof ze achter de hoek stonden te wachten.
Ze vergewissen zich van de situatie en lichten deze toe. Het gebeurt wel meer
dat een boom onder het gewicht van de sneeuw bezwijkt. Zeker als hij al ziek
was. Ik feliciteer nogmaals de jongeman met zijn ongedeerdheid, aai de hond
over zijn natte kop, en vervolg mijn weg.
