Een van de eerste beleidsdaden van de nieuwe president van
de VS, Donald Trump, was zich terugtrekken uit het Klimaatakkoord van Parijs.
Waarmee hij uiteraard vooral de fossielebrandstoflobby bediende. Maar het is
fout nu alle klimaatschuld op Trump af te schuiven. Dat is: ‘[z]ichzelf greenwashen met antitrumpisme’. Het mag de andere leiders niet van hun eigen
verantwoordelijkheid ontslaan. ‘[M]et of zonder Trump’: het Klimaatakkoord van Parijs
is ontoereikend. Veel landen komen nu al op hun beloftes terug en vervuilen nog
altijd alsmaar meer. En overigens was Obama ook geen klimaatheilige. Onder zijn
bewind werd de VS ‘de grootste olie- en gasproducent’.
Zolang de kapitalistische logica niet wordt verlaten, zal
een reductie van de koolstofemissie onmogelijk zijn en blijven we de toekomst
op het spel zetten. Officiële onderzoeken en rapporten bevestigen dat – de beleidsvoerders
trekken er hun conclusies uit: de juiste actie ondernemen is electorale
zelfmoord en dus blijven ze bij het business
as usual. Hooguit worden kosmetische maatregelen genomen, de ophoging van
onze stranden is daar een voorbeeld van. De Witte besluit dan ook: ‘Après nous le déluge is het
onuitgesproken leidmotief van de politici.’ Zij zijn de ‘zaakwaarnemers van de
aan fossiele brandstoffen verslaafde ondernemingen’. Op hen zullen we niet
moeten rekenen. Maar waarop dan wel? Op ‘groen kapitalisme’? Op ‘clean technology’? Op kleinschalige
initiatieven van onderuit? Of op nog iets anders?
