lees hier vanaf het begin: de laatste boom 1
De klimaatverandering is misschien wel het belangrijkste maar
zeker niet het enige aspect van de ecologische crisis die we met onze hebzucht
en kortzichtigheid veroorzaken. Er zijn er nog vijf andere – en hun onderlinge wisselwerking
versterkt de werking van elk: ‘de verzuring van de oceanen; de vervuiling van
lucht, water en grond; de uitputting van de landbouwgrond; de vernietiging van wetlands en tropisch woud; en ten slotte
de versnelde uitroeiing van vele soorten fauna en flora’.
Ga er maar aan staan. Toch is de remedie ‘zonneklaar’:
‘fossiele energie in de grond houden en een moratorium op economische groei
invoeren, gekoppeld aan een inperking van de consumptie in de rijkste landen’. Simple comme bonjour!
Uit eigen beweging gaan de olieconcerns de tweeënhalf tot
vijf keer zoveel olie als nu al genoeg is om de 2°C-drempel te overschrijden uiteraard
niet onbenut laten. Als al dat brandbaars wordt bovengehaald en verbruikt – en
met de huidige winstlogica zit dat er zeker in – komen we uit op een gemiddelde
temperatuurstijging van 8°C. Een mens wil al niet meer weten wat er dán
gebeurt. (Zover zal het nooit komen. Toch niet voor de mens, want bij 6°C
begint het fytoplankton te staken en zal er onvoldoende zuurstof overblijven om
het leven op aarde te handhaven – dat las ik ergens maar ik weet niet meer
waar, PC.)
De koolstofeconomie heeft natuurlijk ook politieke dimensies.
Het hele kolonialisme draaide erop. En nu is er het neokolonialisme: westerse
maatschappijen houden de gewetenloze dictators die ze eerst in het zadel hielpen
de hand boven het hoofd om op die manier deze landen te kunnen blijven
exploiteren. China heeft ondertussen die rol overgenomen. In Afrika toch. De
petroleumbelangen in het Nabije Oosten worden nog altijd vooral door de
Verenigde Staten behartigd.
