67 – Niets zo
treurig dan als kind niet te zijn
uitgenodigd op een verjaardagsfeestje en er uit pure balorigheid tóch naartoe
gaan. Niemand durft je weg te sturen, maar zelf kun je er ook geen plezier aan
beleven want die feestvreugde was je eigenlijk niet gegund.
Zo ongeveer moeten de Vlaams-nationalisten zich hebben
gevoeld die deelnamen aan de grote Catalaanse betoging van gisteren in Brussel.
(45.000 Catalanen. Dat moet zowat de grootste in het buitenland georganiseerde
optocht van een regionale belangengroep zijn geweest in de Europese
geschiedenis. Niemand, overigens, lijkt stil te staan bij de ecologische impact
van een dergelijke kortstondige volksverhuizing.)
Ze liepen er graag bij, de N-VA’ers. Aan de Catalaanse
gegoede midden- en bovenklasse die haar rijkdom niet graag teloor ziet gaan
door een in haar ogen onrechtvaardige Madrileense fiscaliteit spiegelden ze
zich graag. Alleen jammer van die overwegend Waalse kleuren: geel en rood.
Wat moet het gestoken hebben. Hun natte droom is natuurlijk
dat die stoet geel en zwart zou kleuren, dat flaminganten het de moeite waard
zouden vinden om, al was het maar vanuit West-Vlaanderen en Limburg en
Oost-Vlaanderen en Antwerpen en – godbetert! – de ‘Vlaamse Rand’, naar Brussel
af te zakken om daar in een even massale optocht de onafhankelijkheid te eisen.
Ja, dan zouden ze luidkeels de Vlaamse Leeuw kunnen brullen, en slogans roepen
als ‘Belgiekske Niekske’ en ‘Waalse Ratten Rol Uw Matten’ en meer van dat
fraais. En de optocht zou keurig en ordelijk verlopen doordat milities met
grijs hemd, oranje dassen en korte zwarte ribfluwen broeken, uiteraard
opgehouden met de blauwvoetkoppelriem, hem in paradepas zouden flankeren. Wat
een lustbeeld!, wat een dagdroom!: een zee van zwarte leeuwen, het hele Jubelpark
vol Vlaams enthousiasme. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet gebeuren. En dus
nemen ze maar vrede met het Catalaanse surrogaat en maken ze daar selfies van om
op het net te zwieren. Baat het niet, het schaadt niet.
 |
|
© AFP
|
