SLEUTEL
Het overkomt je steeds vaker in Frankrijk, zeker buiten het
toeristisch seizoen: dat je de sleutel, vaak een erg grote en zware, moet gaan
opvragen om een kerk te bezoeken. Soms krijg je de sleutelbewaarder erbovenop.
In Puy-Ferrand, een dorpje ergens tussen Bourges en Limoges, is het niet
anders. Waarom dat zo is, vraag ik aan de mevrouw die ons in het wat verwaaide
romaanse bouwsel binnenleidt.
‘Parce que
les gens ne sont pas raisonnables.’
Het klinkt bitter. Een beetje radeloos ook.
Mevrouw heeft weinig tijd. Geen ramp is dat, want het kerkje
stelt niet zo veel voor. Alleen de vier dertiende-eeuwse beelden in het koor
zouden het bekijken waard zijn geweest, maar daarvoor is het te donker. Op mijn
tweede vraag, of het omwille van die beelden is dat de kerk wordt afgesloten,
krijg ik gemompel te horen. De deur wordt opnieuw gesloten, mevrouw steekt het
pleintje met herfstgele linden over en verdwijnt achter het helgroene hek van
haar besloten hof.
Op de zijgevel, uiteraard in robuuste natuurstenen
opgetrokken, is een zonnewijzer aangebracht. Wás aangebracht, want alleen een
halve cirkel met wat stralen is nog zichtbaar. De naald steekt niet meer in het
middelpunt vanwaaruit de stralen vertrekken. Schaduw, die door die naald had
moeten worden voortgebracht, is er dus ook niet. Nu ja, er is ook geen zon.
Straks waaien de gele bladeren van hun bomen en ligt het pleintje er kaal en
nog verlatener bij. In de winter die komt, haalt wellicht niemand het nog in
zijn hoofd om de kerk van Puy-Ferrand te bezoeken.
Tegen de kerkhofmuur aan de overkant van het plein staat een
oude vrouw naar ons te kijken. Ze wacht ergens op.
