 |
|
© rr
|
14 november 2015
zaterdag
Onze wereld is in oorlog. Dat zeg ik al een tijdje. Maar het is natuurlijk een ander soort oorlog dan wat we hebben geleerd van boeken en film en historische documentaires op tv. Het is een oorlog die bijvoorbeeld ook in onze banken woedt: vorige week nog las ik dat aandeelhouders van KB, om maar dat te noemen, indirect wapenindustrie sponsoren. We zijn allemaal betrokken. Dit is een overwinning voor al wie wel vaart bij het zaaien van angst. Ik weet er voor de rest niet veel over te denken – je hoort en leest nu iedereen op Facebook min of meer dezelfde dingen zeggen – maar ik weet dat er ook een ándere kant is die ik niet te lezen krijg: de islamofoben en mensen die kicken op angst... Dit is een heel droevige wereld en ik wil nu alleen maar een schouder om mijn hoofd op te leggen. ¶ Op de sociale media gonst het van de meningen, de reacties, de uitingen van het eigen onvermogen om iets zinnigs te zeggen. Ik doe er aan mee. Maar ik bezin me toch ook. Over het conformisme in die meningenstroom, over de aanzetten tot polarisering. Wat is, zo bekeken, de waarde van het zwijgen? Moet het soms niet gewoon stil blijven? ¶ Enkele zaken die me opvielen. Een van de straten waar er een aanslag was, is genoemd naar een van de belangrijke figuren van de Franse Verlichting: Voltaire. Bij het Stade de France was er aanvankelijk onduidelijkheid over of het nu supportersbommetjes waren of ‘iets wat echt erg was’. En diezelfde verwarring was er ook in de concertzaal: misschien maakten die ontploffingen deel uit van de waarschijnlijk niet al te stille show van de Eagles of Death Metal – en hoe omineus klinkt die naam niet. En dan probeer ik mij deze voormiddag te concentreren op mijn lectuur. In de grote tuin achter mijn appartement wordt voor het eerst sinds jaren gewerkt. Nieuwe bewoners. Ze hebben een radio meegebracht, zo’n werfradio, en die speelt nu voor de hele buurt. Ja, ik verlang naar stilte. ¶
