Een klein berichtje in de krant van
vorige week. Onder de intrigerende titel ‘Luik in 1996 van 041 naar 04’ las ik
dat op 14 september 1996 het zonenummer van de telefoonzone Luik verandert: van
041 naar 04.
Dat is dus binnen een klein jaar. Ik mag
dan al rijkelijk laat zijn met mijn bedenking, het bericht was rijkelijk vroeg,
dat compenseert. Sommigen zullen er ongetwijfeld wat aan hebben, aan dat
bericht. Fabrikanten van zakagenda's, samenstellers van telefoongidsen,
uitgevers van kalenders-met-nuttige-informatie.
Maar ik lig er niet wakker van.
Wat mij wel intrigeerde in het stukje,
was de geciteerde geruststelling van de persvoorlichtster van Belgacom: ‘De
klanten zullen weinig hinder ondervinden van die omschakeling. Hun toestel zal
maar een kwartiertje niet operationeel zijn.’ Hemel! Waar gaan we naartoe, als
we nú al worden verwittigd dat we binnen een jaar een kwartiertje niet naar
Luik zullen kunnen bellen.
De tijd zit eivol. Alles is geregeld,
besproken, georganiseerd, verzekerd. We doen ons best om al het onverwachte uit
onze toekomst te bannen. We hebben geen tijd meer, en zeker niet voor het
onaangekondigde.
Het lijkt de hemel wel, of de hel. Ik ben
geen hiernamaalsdeskundige, maar dit weet ik toch: dat beide oorden hierin op
elkaar gelijken, dat er niets onverwachts gebeurt. Voortdurend rijstpap in het
ene, zwavel in het andere. A volonté, ad nauseam. De eeuwigheid duurt een
tijdje, je kan dus beter weten wat je te wachten staat.
Vreemd toch, dat dezelfde hang naar
zekerheden zich ook in het ondermaanse manifesteert.
Verschenen in De Standaard van 18 oktober
1995
