 |
|
© rr
|
10 november 2015
dinsdag
Het spookt al dagen door mijn hoofd. Wat
zijn ouders zich nu allemaal afvragen. Is het duidelijk of de woorden waarmee
hij thuis afscheid namen scherp waren of vriendelijk? Is het duidelijk of hij
in dat water gevallen is, geduwd of gestapt? Is het duidelijk waarom, en of het
dan echt onafwendbaar was? Kun je je kind niet
kwalijk nemen dat hij door zelf niet door een hel te willen gaan jou tot
een hel veroordeelt? De ontoereikendheid van woorden, van elk gebaar. Dat
verschrikkelijke leed, onnavoelbaar. ¶ Je kunt altijd twee kanten uit.
Ofwel laat je het hangen, ga je de dieperik in, verwaarloos je jezelf en alles
wat je kunt. Ofwel kies je voor de restauratie. Dat laatste is méér een keuze,
maar ook het eerste is dat. Alleen voor apathie en onverschilligheid kies je
niet. Al is ook dat niet zeker. Ligt daar een mogelijkheid om depressiviteit te
definiëren? ¶ Wat zegt het over een mens als hij meer tot empathie met wat
veraf is in staat is dan tot een echt doorvoelde betrokkenheid op zijn directe
omgeving? ¶ (...) ¶ En
ondertussen verschijnt een rapport, het zoveelste, met een prognose van de
toestand van de wereld bij een stijging van de gemiddelde temperatuur met 2°C.
Talrijke wereldsteden verdwijnen geheel of gedeeltelijk onder water. In de Lage
Landen zullen de klimaatopwarming en de daaruit voortvloeiende stijging van de
zeespiegel niet onopgemerkt voorbijgaan. Mijn thuishaven Brugge blijft alvast niet
gespaard. Hoeveel empathie vergt dat, om een dergelijke toekomstige situatie
onder ogen te zien? En met het melige mopje dat je gelukkig op de derde
verdieping leeft, kom je er niet van af, natuurlijk. ¶
