 |
| © Jeroen Henneman |
11 november 2015
woensdag
Eergisteren kwam aan het licht dat het Snelle Respons Team,
door de burgemeester van Antwerpen in het leven geroepen om aan
terrorismebestrijding te doen, een weerspannig veertienjarig kind, dat een
oorlog was ontvlucht en dus al getraumatiseerd was, het zwijgen heeft opgelegd
met een vuurwapen. De kogel was niet echt en dodelijk, het ging om een plastic
kogel uit een paintballpistool. Er weerklonk heel wat kritiek en de burgemeester
van Antwerpen nam zijn tijd om het weg te wuiven: zijn troepen konden in de
gegeven omstandigheden niets anders doen. Hij werd daarin bijgestaan door heel
wat sympathisanten. Overigens, zo zei de burgemeester nog met de hem
kenmerkende neerbuigende toon, had het kind ‘enkel een blauwe plek’ opgelopen.
Nu brengt journaliste Saskia Van Nieuwenhove aan het licht dat het meisje er
erger aan toe was, het zou met een inwendige bloeding enkele dagen in het
ziekenhuis hebben doorgebracht. (Nu vertoeft het in een psychiatrische
instelling voor volwassenen.) Als dit waar is, en ik heb op basis van het
vertrouwen dat ik in Saskia Van Nieuwenhove heb geen reden om daaraan te
twijfelen, dan is dit een zoveelste ernstig incident. Andere burgemeesters en
zelfs ministers zouden al voor minder zijn opgestapt. Deze gaat dat uit
zichzelf niet doen en het beangstigende is dat niemand hem ertoe zal kunnen
bewegen, behalve de kiezer – en die draagt hem op handen omdat ze in zijn
waterige ogen hun eigen angsten weerspiegeld zien. Wie had ooit gedacht dat
deze jolige ‘slimste mens ter wereld’ zou uitgroeien tot zo’n haatzaaier, een
echte slechte mens? Ik begin voorwaar
geïnteresseerd te geraken in zijn psychologisch profiel. Wat kan die ommekeer
verklaren? Welke diepe, diepe frustratie ligt aan de basis ervan? ¶ Sculptuurmaker Claas Oldenburg heeft zo zijn
deficiënties. Een van de voorbeelden die Barnes laat aanrukken is een
kinderspeelpleininstallatie in het Parc de la Villette in Parijs. Kinderen
zouden er speelkansen krijgen op uitvergrote fietsonderdelen. Ze zouden er
onder meer een reusachtig fietszadel als glijbaan kunnen gebruiken. (Julian
Barnes, In ogenschouw) Parc de la
Villette? Maar daar was ik vorige week. Kan het zijn dat ik die installatie van
Oldenburg niet gezien heb? Of maar met een half oog gezien? Het zou kunnen.
Maar hoe komt dat? Omdat we in ons blikveld overal Claas Oldenburg-achtige
constructies zien verschijnen. Sculptuurachtige dingen die bijdragen tot wat de
disneyficering van onze steden wordt genoemd. We herkennen het niet meer als
‘kunst’ – let op de aanhalingstekens! ¶ (...) ¶
