6 november 2015
vrijdag
(...) ¶ S. moet in de ‘Collette’ genaamde boetiek aan de rue Saint-Honoré iets ophalen voor haar dochter. Ik wacht even op een van de groene metalen parkstoelen (van hetzelfde model als in de Jardin du Luxembourg) in de Jardin des Tuileries. Ik zie twee jonge mannen waaghalzerijen uithalen op de trap naar de rue de Rivoli. Die trap telt twaalf treden. De mannen nemen een aanloop en springen, de voeten bij elkaar, in twee ‘stappen’ van de begane grond tot helemaal boven: eerst van het Tuileries-niveau naar trede zes en dan, hinkstapspronggewijs, naar het Rivoli-niveau. Ik vind het na de kilometers die we de twee voorbije dagen in Parijs hebben rondgelopen al lastig om gewoon, trede per trede, die trap op te strompelen. ¶ In het Jeu de Paume bezoeken we de Philippe Halsman-retrospectieve. Ik kende de man niet eens van naam, maar ik herken wel veel van zijn foto’s: portretten met posterkwaliteit van Einstein, Monroe, Hepburn, Hitchcock, Dalí… Treffende portretten zijn het, iconen. De ‘jump’-foto’s (waarbij hij zijn modellen vraagt op te springen), vind ik een beetje bij het haar getrokken. Het boekje dat hij met Fernandel maakte, is dan weer wel intrigerend. Halsman legde de komiek een vraag voor, en vroeg hem op die vraag met een aangepaste gelaatstuitdrukking te reageren. De vragen betroffen kwesties als het in de billen knijpen van meisjes en de fiscale situatie van de artiest in Frankrijk… In de kelder waren er video’s te bekijken van Omer Fast. Fasts geprefereerde onderwerp is oorlogsverslaggeving. Ik bekeek één video: een interview met een dronepiloot. Dronepiloten vliegen niet, zij besturen van op een veilige afstand tuigen die bombarderen. De interviewer speelt op het geweten van de dronepiloot. De dronepiloot antwoordt: ‘Als ik het niet toe, doet iemand anders het die minder ervaren is. En dan vallen er meer slachtoffers in de collateral damage.’ ¶
