 |
| © Mad Max |
21 november 2015
zaterdag
Gisteren wandelde ik met K. de stad rond. We hadden het in
de twee uur die daarvoor nodig is onder meer over (...) mijn activiteiten
op het internet. K. is behalve een regelmatige volger ook een intelligente man die
niet lichtvaardig oordeelt, zijn commentaar moet ik dus ter harte nemen. Hij
vindt wat ik doe wel interessant, meestal toch, maar in zijn ogen lijk ik toch
vooral een ‘luis in de pels’ te willen zijn. ‘Je klopt altijd op dezelfde
nagel.’ Ik verweer me met te zeggen dat ik op die nagel zal blijven kloppen
zolang hij nog niet helemaal in het blok is gedreven, en dat ik niet de indruk
heb dat dat al het geval is, en dat ik nog altijd, zeker ook naar aanleiding
van de recente terreurgebeurtenissen, dingen verneem die ik het benadrukken
(belichten, parafraseren, ‘delen’) waard vind. Maar ik ben mij natuurlijk wel
bewust van het feit dat de buitenwacht dit als een koppige, om niet te zeggen
obsessionele fixatie begint te ervaren. Daarmee geeft K. het gevaar aan dat ik
met mijn virtuele activiteiten toch op een grens lijk te stuiten, waarachter totale
irrelevantie en vereenzaming wachten. In elk geval moet ik mij toch bezinnen
over het feit dat hij dat ‘luis in de pels’ als eerste indruk naar voren
schuift. Ik wil namelijk helemaal geen luis in de pels zijn. Ik wil de mensen
die zich de moeite getroosten om te lezen wat ik schrijf of te bekijken welke
foto’s ik maak, wijzen op de mogelijkheid die zich altijd, in gelijk welke
omstandigheid, voordoet om de zaken op een ándere manier te bekijken. Ik heb
daartoe enkele beweegredenen. Ik vind dat dingen (teksten, foto’s, tekeningen)
maken een bestaansvervullende activiteit is; ik oogst graag een beetje
erkenning; ik wil een (klein) steentje bijdragen tot een betere wereld en dat
is volgens mij een wereld waarin niet
een pensée unique heerst en bijgevolg
ook een onverdraagzaamheid ten aanzien van wat van die overheersende opinie
afwijkt. ¶ Van een chatsessie met C., die bijzonder goed geïnformeerd is over
de geopolitieke situatie in het Midden-Oosten, onthoud ik dat we – ‘Misschien
ben ik te pessimistisch’ – naar een ‘Mad Max-tijdperk’ evolueren. En ik citeer
hier C.: ‘Als je kijkt naar de grote determinanten (nogmaals klimaatopwarming,
overbevolking, energie, enz.), dan zie ik de situatie in de toekomst niet
stabiliseren. Gewoon omdat de onderliggende factoren niet verdwijnen maar
integendeel steeds in intensiteit toenemen.’ Mad Max zit niet in mijn repertoire, ik zoek het straks wel even op
op Wiki, maar ik vermoed dat het iets postindustrieels, iets apocalytisch is,
iets The Road van Cormac
McCarthy-achtigs, waarbij geïsoleerde overblijvers van de mensensoort in een
vernield landschap om het pure bestaan vechten, niet al te zeer gehinderd door
ethische preoccupaties. Een in alle opzichten onzeker bestaan, dus. ¶
