wolkenfragmenten uit Italo Calvino, Kosmikomische verhalen
3861
Intussen strooide de wereld alsmaar nieuwe kleuren rond, roze wolkjes verdichtten zich tot paarse stapelwolken die zich ontlaadden in gouden bliksemschichten; na de onweersbuien kondigden lange regenbogen nooit eerder geziene tinten aan, in alle mogelijke combinaties. (74)
3862
En ik besefte vol verdriet en schrik dat ik hier achtergebleven was, dat ik die gouden en zilveren schitteringen nooit meer zou kunnen ontvluchten, die wolkjes die van lichtblauw in roze veranderden, die groene blaadjes die iedere herfst weer geel werden, en dat de volmaakte wereld van Ayl voorgoed verloren was, zelfs in die mate dat ik me haar niet eens meer voor kon stellen, en dat er niets meer over was wat me er nog maar in de verste verte aan deed denken, niets, behalve die koude wand van grijze stenen. (77)
3863
Voor jullie is vallen misschien neerstorten van de twintigste verdieping van een wolkenkrabber, of uit een vliegtuig dat tijdens de vlucht defect raakt: ondersteboven omlaag tuimelen, nog een beetje in de lucht spartelen, en dan is daar de aarde meteen al, en je maakt een flinke smak. (141)
