190917
Dat is nu eens wat je noemt: schrijven. ‘Die kus op de bouwplaats vult mijn hoofd opnieuw alsof iemand een deksel van mijn schedel heeft opgelicht, er een kruik vol warm water met bloemenvoedsel in heeft gegoten en daarna een boeket voorjaarsbloemen in me heeft gerangschikt – blijheid, narcissen – en ik word gebruikt als vaas.’ Ali Smith, De eerste persoon, 121. * Oploskoffie zit, aldus Ali Smith in het verhaal ‘Grift’ in De eerste persoon, ‘vol chemicaliën’. Daar had ik nooit aan gedacht. Ik heb in mijn leven al héctoliters van die smeerboel gedronken en moet, als het waar is wat Ali zegt, intussen al tot achter mijn oren vergiftigd zijn. Ik moet allicht meer over voedselveiligheid denken. Wat doet alcohol met mijn lichaam? Kaas? Charcuterie? Enzovoort. Moet ik mij niet eens wat meer bekommeren daarover? Bijvoorbeeld enkel onbewerkte ingrediënten gebruiken? Korteketenproducten? En verder ook nog over chemicaliën gesproken: de drie, vier weken voor de reis naar Italië heb ik mezelf toegestaan om nog eens wat sigaretten te roken. Een pakje of vier in totaal, en of ze me gesmaakt hebben! Altijd met het voornemen om er samen met de reis weer totaal mee te kappen. Maar als ik nu ervaar hoe, bijna drie weken laten, de trek in mijn lichaam zit ingebakken, hoeveel keer per dag ik naar een sigaret zou grijpen als er hier een aangebroken pakje aanwezig zou zijn, dan kan ik niet anders dan me afvragen welke rotzooi daar niet allemaal inzit om je te verslaven. * Een echografie bij radioloog Dochy wijst uit dat het bobbeltje in mijn nek niet iets is om me zorgen over te maken. Gewoon een verkalking, niets kwaadaardigs. Wel was er even de schrik: je staat voor een splitsing. Links is slecht, goed is rechts (of omgekeerd, niets politieks bedoeld) en je bent overgeleverd. Je leven kan ingrijpend veranderen… Het is dus oké en ik kan gewoon verder. Opvallend bij Dochy was het totale gebrek aan discretie in dat souterrain van een kast van een herenhuis (aan de Baron Ruzettelaan) waarin het kabinet, het secretariaat en de wachtruimtes erg krap ondergebracht zijn. Wat de dokter tegen mij mummelde in zijn radiografieruimte, verstond ik niet. Maar ik hoorde dan weer glashelder wat hij zei tegen een andere patiënt. Dat had intieme informatie kunnen zijn. In het secretariaat kon je ook op de computerschermen de foto’s bewonderen die bij de vorige klant waren gemaakt. Ik zag een linkerknie, die er behoorlijk gaaf uitzag, maar het had ook een lies kunnen zijn, of het resultaat van een mammografie. Ook opmerkelijk: het leesvoer dat de wachtenden er wordt aangeboden. Je kunt er kiezen tussen de roddels van de Story of de lifestyleglitter van bladen als Members Only (ik verzin het niet), ondertitel: Het Magazine Van Traditie En Plezier. In de Story lees ik dat Conrad Janssens, de zoon van ex-miss België Ilse De Meulemeester en Glenn Janssens, die uit elkaar zijn, voor zijn zeventiende verjaardag van papa een Bentley heeft gekregen. Met gepersonaliseerde nummerplaat: ‘CJ’. Rijden kan hij nog niet, hij moet zijn rijbewijs nog behalen. Op Twitter jent hij zijn leeftijdsgenoten: ‘Leuk betoogd op de klimaatmars?’ Voor Bentley staat in de Members Only (ik ga dat niet afkorten tot MO) een paginagrote advertentie. Er is er ook een voor Porsche, slogan: ‘De bestemming kiezen kan nog altijd onderweg’. Het magazine van traditie en plezier staat vol dingen waaraan rijkelui hun centjes kwijtkunnen: parfums, paarden, superchique uurwerken, sportwagens en oldtimers, golf, exotische reizen… Een luxe whiskymerk, single malt uiteraard, adverteert met de slogans ‘Go against the grain’ en ‘A long way from ordinary’. * Confrontatie met een niet-realiseerbare materiële wens. Op de hoek van de Houthulststraat en de Kardinaal Mercierstraat, tegenover de verkoopzaal van Bonte Auctions (waar ik even binnenliep omdat het kijkdag is), staat een volledig nieuw gerestaureerd en gerenoveerd hoekhuis te koop. Geen tuin, twee garages, drie slaapkamers, een mooi afgewerkte in elkaar overlopende woonkamer en keuken. Maar helaas, de vraagprijs is een half miljoen en hoe ik ook reken en schuif en fantaseer, die som krijg ik zonder hulp niet bij elkaar. [Update: Een jaar later staat het huis nog altijd te koop.] Bij Bonte wekten drie schilderijen mijn belangstelling. Een groot portret van een of andere notabele, een stilleven van Vervisch met typemachine en blauwe vaas, en een klein portretje van een jongeman door Floris Jespers, alle drie in de catalogus plusminus 800 euro geprijsd. * (…) * J. (…) vermeldt het Verdrag van Trianon, als gevolg waarvan Hongarije twee derde van zijn grondgebied verloor. Die vernedering is nog altijd, tot in het Hongarije van Victor Orban van vandaag, niet verteerd. En het heeft in elk geval ook de houding van de Hongaren tijdens de Tweede Wereldoorlog mede bepaald. Vind ik toch wel niet een rechtstreekse echo hiervan terug in Geluk van György Konrád, dat ik vandaag ben beginnen te lezen (naar aanleiding van het overlijden van Konrád). Op pp. 6-7 stelt Konrád de vraag hoe het mogelijk is dat iemand die goed is toch de slechte politieke keuze maakt – het kan niet anders dan uit domheid zijn. Het Trianoncitaat gaat als volgt: ‘Aan een herovering van de Hongaarstalige gebieden die Hongarije door het verdrag van Trianon had verloren, viel alleen te denken als Hitler Hongarije zou steunen.’ (22) *
