8 augustus 2019
Stichting Nieuwe Helden speelt
In Search of Democracy
3.0 op #TAZ in Oostende. Nu ja, ‘speelt’ is niet het goede woord. Het is
een opvoering, met een stramien, maar de improvisatie en interactie met het
publiek maakt dat het meer een les is, of desnoods een performance – niet echt
de uitvoering van een bestaand stuk en in de strikte zin eigenlijk geen
theater. We krijgen een les over democratie. Wat is de geschiedenis ervan, hoe
is ze gegroeid, wat zou ze moeten voorstellen, wat stelt ze voor. Het publiek
wordt bevraagd en gevraagd om actief deel te nemen aan wat je een
brainstormsessie zou kunnen noemen, al heeft het ook wel iets van teambuilding.
Leuk en interessant, maar heel veel nieuws verneem ik toch niet. Sympathieke
moderatie en presentaties, maar toch overheerst de indruk dat we hier in een
bubbel zitten van allemaal links-progressieve mensen, die het vooral eens zijn
met elkaar en die in elk geval niet meer moeten worden overtuigd. Mijn inbreng
bij de ronde over wat een democratie zou moeten bevatten: ‘bescherming van
minderheden’ en ‘vertienvoudiging van het cultuurbudget’. En in de ronde over
wat er fout loopt: ‘parlement bevolkt door incompetente stemmachines’ en ‘pers
zit in de zak van de commercie’. Wanneer iemand vindt dat er ‘meer positief
denken’ moet zijn, ga ik daar tegenin. Ik vind het kwalijk dat het
communicatiebureaupositivisme tot in de kritische kringen is doorgedrongen.
Neen, we moeten niet per se overal het positieve in willen zien. Dat mag, maar
we moeten toch niet blind zijn voor wat fout gaat en voor wat ons steeds meer
wordt ontnomen: onze privacy, onze sociale zekerheid, onze inbreng in het
debat, de democratische transparantie, een ware vertegenwoordiging van het
volk, de hoop op een goede toekomst. *
