190901
(…) * Ik overwin mijn vooroordeel ten aanzien van presentatrice Janine Abbring en kijk een hele avond geboeid naar Zomergasten, dit keer met de Belgische theaterregisseur Ivo van Hove. De man zijn toon ligt me niet – heel erg belerend, serieus en nogal zelfingenomen – maar hij heeft wel met bijzonder mooie en interessante fragmenten een mooi programma samengesteld, zoals je van een regisseur kunt verwachten. Hij begint met Bambi en eindigt met Bowie. Bij dat laatste fragment, de nog altijd indrukwekkende clip van Lazarus, houdt Van Hove het ei zo na niet droog en dat is toch wel op het randje van het aanstellerige – al begrijp ik wel dat het hem aangrijpt omdat hij Bowie persoonlijk heeft gekend en gewaardeerd. Tussen Bambi en Bowie onthoud ik de oude vrouw die vijf kleppers van Dostojevski naar het Duits heeft vertaald (De vrouw met de vijf olifanten of zoiets) en hoe zij de vergelijking maakt tussen tekst en textiel; de Amerikaanse oorlogsfotograaf die begreep dat hij in Dachau een historische taak had; het belang voor de collectieve verwerking van de ‘regie’ achter het in beeld brengen van de aankomst in Nederland van de kisten met de slachtoffers van het boven Oekraïne neergeschoten passagiersvliegtuig; een fragment uit de film The Rider van een cineaste met een Chinese naam waarbij we zien hoe de temmer het vertrouwen wint van een wild paard. Dat was wellicht het mooiste, en ook de uitleg die Van Hove erbij gaf was erg mooi: ‘Dit is een van de mooiste liefdesscènes die ik ken. Liefde gaat over het winnen van vertrouwen. Dat vergt werk. Liefde is werken.’ *
