dienstmededeling

Ik ben drie weken uithuizig én offline. Ik fiets naar Praag en terug. Prima idee, vind ik zelf, en dito moment voor een digital detox!

Aardig meegenomen is dat ik, door wég te zijn, ontsnap aan iets waar ik me anders – ik ken mezelf, of ja, toch een beetje – niet vér van zou kunnen houden, te weten de mediatieke aanloop naar de verkiezingen. Een aanloop met oeverloos herhaalde argumenten in een lange stoet van debatten met de gekende koppen en de gekende standpunten, niemand die iets nieuws zegt, het opbod, de hele pantomime van vooraf gaargekookte meninkjes, provocaties en oneliners die, met uitermate grote voorspelbaarheid, worden overgenomen, in formats gegoten en geframed, gedeeld, herkauwd, beoordeeld, genuanceerd, afgewogen enzovoort enzoverder, en dat door de usual suspects: Beke die, ondanks al zijn tsjeverige enerzijds-anderzijds, liever midden in dan naast het bed ligt; Crombez, die zich steeds wanhopiger afvraagt waarom hij niet met charisma gezegend is; de ongelukkige burgemeester met zijn neerhangende mondhoekje, afgeronde kraagpunten en opgetrokken wenkbrauwen; Rutten die zo voluntaristisch is dat ze erin lijkt te slagen zichzelf te overtuigen van wat ze zegt; Mertens die met zijn academische saaiheid het treiterige enthousiasme van zijn kameraad uit Luik compenseert; de afgeborstelde Van Grieken wiens rechterarm voorlopig nog beneden blijft door het gewicht van de Rolex die hij ermee te torsen heeft; Almaci die met haar moederlijke lijf een diepblauwe inborst afschermt. Een aanloop met strategische proposities, perfide gespin, beoogde tussentitels, bubbels op Facebook, tot 124 lettertekens ingedikte ideologieën. En een aanloop met, niet te vergeten, de journalisten: Michaël Van Droogenbroeck, hijgerig achter elke kluif aankeffend, ook als er geen is; Ivan – ‘kijk eens hoe goed ik het weer eens heb geanalyseerd’ – De Vadder; Kathleen Cools, zo gepokt en gemazeld door de indertijd door Siegfried Bracke opgelegde zestiensecondenregel dat ze zichzelf zou onderbreken mocht het mogelijk zijn; Marc Van de Looverbosch, die zichzelf telkens verbaast met hoe mooi hij het nu weer eens heeft gezegd.

Neen, ik laat deze beker aan mij voorbijgaan. Ik ruil gaarne drie weken tijdverlies en ergernis in voor de onvoorspelbaarheid van een nauwelijks geplande fietsreis. En ik zorg er uiteraard voor dat ik op tijd terug ben om op 26 mei voor ‘de goei’ te stemmen. Tot dan!

© Vertommen - www.hln.be 

5353

Brugge - 190121

afscheid van mijn digitaal bestaan 127

voor deze rubriek selecteer ik de beste stukken die op deze blog zijn verschenen 

30 maart 2007

ADERVERKALKING

Bij mij zal het aderverkalking zijn.

Hoewel.

Een mens maakt zich zelden een voorstelling van zijn toekomstige doodsoorzaak. Geen enkele lijkt geschikt. Maar er zal er een zijn, zoveel is zeker. Met gestaag stijgende cholesterolspiegel, weet ik van mijn huisdokter, is genoemde kwaal voor mij stilaan een grote kanshebber. Maar je weet het nooit zeker. Sterven achter het stuur of in de dode hoek van een spiegel: het kan altijd. Een kanker die je kranker maakt en in de kiem kraakt terwijl de wereld zonder verpinken zonder jou blijft draaien. En dan heb je natuurlijk van die kwalen die, nog geniepiger en nog trager, pas later hun opwachting maken om je dan ras en vastberaden te ondermijnen en het graf in te dragen. De heer Altzheimer is zo’n laffe belager van het elfde uur. Je lichaam zet zit al jaren schrap voor de fatale verstopping en komt dan alsnog op een onvoorziene manier aan zijn eind. Het leven blijft een spannende aangelegenheid.