 |
| 130811 |
zondag 1 februari 2015
op verhaal 22
Schommel
Erna’s man André was
de eerste dag van zijn pensioen aan een hartaanval bezweken. Je mag dan al
gehoord hebben dat zoiets wel vaker gebeurd, sterven meteen na de pensionering,
maar voorbereid daarop is een mens nooit en dus was Erna met een leegte blijven
zitten waar zij een gevuld bestaan had verwacht. Wat de ramp dubbel erg maakte.
Bovendien had zij pech gehad met de plaats die het graf van haar man had
gekregen – het laatste perceel van een rij, helemaal in een uithoek en ver
verwijderd van de zitbanken in het centrale plantsoentje. Erna sprak er een van
de grafdelvers eens over aan: dat zij graag met haar man praatte en het lastig
vond om de duur van dat gesprek te blijven staan. De man was zelf pas weduwnaar
geworden, wat hij niet aan Erna zei, en een week later stond er een bank tegenover
André’s graf.
Zo zat Erna daar
op een dag met haar vriendin Christine, die ook weduwe was. Beide vrouwen
kenden elkaar al van voor ze getrouwd waren en Erna had het er over, hoe erg
dat toch was, en onrechtvaardig bovendien na een leven lang van hard labeur, om
op de eerste dag van je pensioen te sterven. ‘Dat doet mij denken,’ zei
Christine, ‘aan die keer dat de tweedehandse auto die we hadden gekocht tijdens
de eerste rit die we maakten door zijn wiel zakte. Gelukkig reden we traag en
bleef de schade beperkt tot een afgebroken wiel. De avond voordien had de
vorige eigenaar nog met die auto op de snelweg gereden.’ ‘Tiens, dat is
grappig,’ zei Erna terwijl ze naar de kauwen keek die met plezant kabaal rond
de kerktoren aan het spelen waren, ‘André heeft ooit hetzelfde voorgehad
tijdens de laatste rit van een van de auto’s die we hebben gehad. ’t Was een
rit naar de schroothandelaar, maar daar is hij nooit aangekomen: de bodem van
de auto viel onder hem uit.’
En zo kwamen Erna
en Christine op nog andere opvallend getimede gebeurtenissen in hun levens.
Erna: ‘De allerlaatste
nacht dat we in ons eerste huis sliepen, dat krot in de Vuldersstraat waar we
vrede mee namen omdat we nog zo vervuld waren van elkaar, begon het water, dat
al een tijdje telkens als het regende door de kieren in het kapotte dak op de
zolder naar binnen waaide, dwars door het plafond op ons bed te druppelen. Dat
was nooit eerder gebeurd. Het was een teken, dat duidelijk maakte dat we geen
dag te vroeg verhuisden.’
Christine: ‘Wij
hadden voor de kinderen een schommel in de tuin. Ons laatste kind was nog maar
net het huis uit en bij zijn toenmalige vlam gaan wonen, of een storm knakte
een van de hoge populieren naast onze tuin. Het gevaarte viel gelukkig niet op
ons dak maar wel bovenop de schommel. Die was helemaal verhakkeld. De tijd van
de kinderen was voorbij.’
Beide oude
vrouwen bleven nu een tijdje zwijgend voor zich uitkijken. Naar het graf van
André, naar de kauwen rond de kerktoren, naar het uurwerk op de kerktoren.
‘Zullen we?’
vroeg Erna. ‘Ja,’ zei Christine. En ze sukkelden naar het graf van Omer.
zaterdag 31 januari 2015
driekleur 172
Door zijn grijzige spiegelbeeld heen doemt de ander op in al de hevigheid van zijn kleuren: het diepe glanzende zwart, de rode snavel, de gele flapjes achter zijn oren.
Robert Anker, Fortuyn en Liefde, 46
Robert Anker, Fortuyn en Liefde, 46
op verhaal 21
Infecties
Op de een of andere manier zijn we
allemaal Gods kinderen en we kunnen maar moedig zijn als we vatbaar zijn voor
angst. We doen ons best. En mislukken altijd min of meer.
Men kan niet stellen dat de vader van Antoine
Blancuire veel naar zijn zoon heeft omgekeken, en al zeker niet na de
vroegtijdige dood van zijn vrouw. Toen hij haar ontmoette, was zij een
decennium of twee jonger dan hij. En ook toen zij stierf. Zij schonk hem in de
korte tijd dat zij samen waren Antoine, maar zij heeft van het moederschap niet
lang kunnen genieten. Zij werd door een onverzadigbare kanker aangevreten en
door Magere Hein opgehaald in een Brussels ziekenhuis dat nochtans de reputatie
genoot hooggespecialiseerd te zijn. Antoine mocht vanaf zijn vijfde moederloos
door het leven. Toen ieder familielid een paar maanden later had vastgesteld
dat hij niet door verdriet leek te worden verteerd, werd hij bij een verre
tante geparkeerd. Zijn vader, die toen al de gezegende leeftijd van vijfenvijftig had
bereikt, hield aan de ziekte van zijn vrouw een panische angst voor infecties over
en liet gedurende een paar jaar om de haverklap al zijn lichaamssappen analyseren
in geldverslindende labo’s. Hij wou en zou er op tijd bij zijn en was meer
daarmee bezig dan met zijn zoon. Tot hij voorgoed de kolder in de kop kreeg en aan
de zijde van een Poolse deerne, die al een tijdje het huishouden van vader
Blancuire op zich had genomen, met de noorderzon verdween en puber Antoine aan diens
ontkiemende alcoholisme en kleptomanie overliet. De verre tante zag het niet
aankomen en keek verwonderd op toen de politie een eerste keer bij haar aanbelde
met de vraag of de genaamde Antoine Blancuire thuis was.
Op zijn dertigste had Antoine Blancuire al
zoveel watertjes doorzwommen dat hij zich in alle ernst voornemens begon te
maken om definitief met drinken te kappen. Hij had een tijdje in een
grootwarenhuis gewerkt, waar hij op de kledingafdeling een lucratieve zwendel
had opgezet met extreem gesoldeerde tailleurs en mantelpakjes. Maar natuurlijk was
zijn systeem niet waterdicht – Antoine viel door de mand en mocht al blij zijn
dat hij het gerecht niet op zijn dak kreeg. Door een goddelijke interventie
vond hij alsnog werk bij een concurrerende keten, op de speelgoedafdeling dit
keer. Hij bewerkte de kinderen als een echte rattenvanger van Hamelen door auto’s
met afstandsbediening tot vlak voor hun voeten te laten aanstormen, waar hij ze
liet manoeuvreren tot de kinderen er quasi over struikelden, om ze vervolgens rechtsomkeert
tot bij de kassabalie te dirigeren. De truc werkte, weinig ouders bleken
opgewassen tegen het gejengel en gezeur van hun enthousiaste kroost. Maar ook dit
keer sloegen Antoines stoppen door. Op een zondag na een drukke verkoopzaterdag
in december trok hij met de inhoud van de speelgoedafdelingkassa samen met een
paar vrienden naar een gîte in de Franse Ardennen, na eerst de duiten in de
plaatselijke Auchan in exquise wijnen uit de Bordeauxstreek te hebben omgezet.
Het werd een leuker weekend dan de maandag die erop volgde: ontslag, andermaal,
en dit keer ging Antoine niet vrijuit. Na twee maanden prison zag en greep hij de
kans om, na wat gescharrel links en rechts, een relatie te starten met een rijke weduwe van vijftig. Antoine was
inmiddels drieëndertig. Zijn relatie met de weduwe begon met boodschappen doen
voor haar, en klussen, en misschien ook nog wel met diensten van een geheel
andere aard. Dit keer wist hij zijn positie wél te consolideren: de vrouw, die ongelukkig
getrouwd was geweest met een onvruchtbare CEO van een petroleumraffinaderij,
nam Antoine in huis en liet zich door hem vermurwen om meteen een en ander bij
de notaris te regelen.
Antoine moet nu vijftig zijn. Zijn weduwe
is niet meer. Hoe het Antoine tegenwoordig vergaat, is onmogelijk te traceren. Hij
zou onlangs nog zijn gesignaleerd in het casino van een Boheems kuuroord waar
patiënten al drie eeuwen met hun glas aanschuiven bij een lauwwaterbron, maar
het was niet duidelijk of hij daar was als croupier of als gokverslaafde klant.
Van zijn vader en de Poolse is nooit meer iets vernomen.
surf je suf 23
150124
Johan Sanctorum over de ondraaglijke lichtheid van de
kunst van Arne Quinze:
Rob Wijnberg over de ‘mediacratie’:
De gameverslaving van uw kinderen kan u geld kosten:
150125
Er zijn veel minder moslims in Europa dan meestal wordt
gedacht:
150126
Recensie van Soumission
van Michel Houellebecq:
150127
John Crombez over de politieke omwenteling in
Griekenland:
De verschuiving van solidariteit en inclusiviteit naar
liefdadigheid en uitsluiting:
Nergens wordt zo weinig kunst gekocht als in Nederland:
Bart Eeckhout over het voorstel van Liesbeth Homans om
een aparte opvang voor kansarme kinderen te organiseren:
150128
De regeringspartijen en het veiligheidsprobleem:
150129
Door de vrijheid van meningsuiting is het ook
mogelijk de islamgemeenschap te stigmatiseren:
150130
Rudi Vranckx over de jihad:
Luc Tuymans over de plagiaatzaak tegen hem:
Het terreurklimaat zorgt voor ieder van ons voor
vrijheidsberoving:
Abonneren op:
Berichten (Atom)