december 1966
SPROOKJES
In
1966 was er in ons gezin voor het eerst voldoende welstand
om
Sinterklaas in de hoek van de
woonkamer een en ander te
laten deponeren. Ik bleek,
toen ik de ochtend van 6 december vroeger dan anders beneden kwam,
door toedoen van de
goedheiligman de eigenaar te
zijn geworden van mijn eerste boek: een compilatie van sprookjes van
Hans Christian Andersen. Ik was er niet zo content mee. Niet
omdat de sprookjes in kindertaal waren herschreven, dat kon ik toen
nog niet vaststellen aangezien ik nog niet over een andere taal dan
kindertaal beschikte, maar
omdat de illustraties mij
niet aanspraken, of in elk geval veel minder dan de tekeningen van
Anton Pieck in het grote Grimm-sprookjesboek dat toen al in ons gezin
aanwezig was maar waarin ik nooit las en later ook nooit – een
zeldzame uitzondering niet te na gesproken – zou
lezen. Ik heb eigenlijk nooit van sprookjes gehouden. Van
mythes en parabels ook niet, trouwens. Uiteraard
durfde ik geen lucht te geven
aan mijn teleurstelling, die bovendien ook nog eens werd overschaduwd
door de levercrisis die ik
kreeg als gevolg van het in één keer opeten van het tablet
chocolade dat ik eveneens in
de woonkamerhoek had
aangetroffen. Het
boek van Grimm – ik schaam mij het hier te moeten zeggen – ben ik
later nog eens in een bui van frustratie, ja, zeer grimmig – te
lijf gegaan met een balpen. Veel later, een generatie later zeg maar,
kocht ik in een bui van
pedagogisch idealisme een
tweedehands exemplaar in
bijzonder goede staat voor
mijn kinderen, maar ik denk niet dat ze er veel naar hebben
omgekeken. Zij werden toen al
omringd door een ándere
beeldcultuur.
Hans
Christian Andersen, Sprookjes
De
gebroeders Grimm, Sprookjes
