241119
DE MANNENZIEKTE
Gustav, gespeeld door Pål Sverre Hagen, die ik ken van de voortreffelijke Noorse serie Exit, kan als relatietherapeut die zijn professionele neus steekt in andermans relatieproblemen niet blind zijn voor de oorzaken van de dreigende ondergang van zijn eigen gezin: sleur, pubers, een saaie echtgenote en, last but not least, de bekoringen van een vrouwelijke collega. Echtgenote Stella, gespeeld door regisseuse Josephine Bornebusch, is een nogal saaie controlefreak. Daar heeft puberdochter Anna (Sigrid Johnson) een broertje aan dood. In paaldansen zoekt ze een uitlaatklep. Het broertje (Manne) ontloopt de ongemakken die verbonden zijn met de waarneming van voortdurend ruziënde ouders in zijn fantasiewereld, waar hij dan weer expressie aan geeft middels een excessieve maskerdracht. Gustav slaat – hij is nu eenmaal therapeut – tijdens een gesprek met zijn vrouw de nagel op de kop met deze nuchtere zelfanalyse: ‘Ik heb de mannenziekte,’ zegt hij. ‘Ik verdraag het niet dat alle liefde naar de kinderen gaat. Ik mis je. Ik mis ons, zoals we vroeger waren.’
Släpp taget is een eenvoudige film. De psychologie wordt nogal karikaturaal uitgewerkt, tot heel dicht bij de rand van de sentimentele kitsch – al heeft het me toch een paar keer kunnen beroeren. De sterke acteerprestaties van Hagen en Bornebusch maken veel goed.
