een mooi moment, vorige week 74

241118

ROLLERCOASTER

Damien Chazelle neemt ons in Babylon mee op een spectaculaire rollercoaster. Hij vertelt niet alleen de geschiedenis van de Amerikaanse filmindustrie, met, zoals dat in een rollercoaster gaat, veel hoogtes maar ook laagtes, hij dist en passant ook een flink uit de kluiten gewassen zedenschets op: macht, diversiteit, maffia, sterrendom, drugs… Bij dit alles maakt hij gebruik van de filmclichés en -sjablonen die in Hollywood ontstonden en/of opgeld maakten: slapstick, romantiek, horror, spanning, amusement, geweld, vaudeville, muziek, kitsch. De manier waarop Chazelle de legendarische (of gefantaseerde?) feestjes, als het al geen orgieën kunnen worden genoemd, in beeld brengt, is met alle vaart en dynamiek behoorlijk indrukwekkend, en met de expliciete bandeloosheid behalve ‘over the top’ ook wel grensverleggend. Zeker voor een Amerikaanse film. Deze passages delen het publiek meteen op in twee soorten mensen: zij die zoiets graag eens zouden hebben meegemaakt en de anderen. Babylon bulkt van de citaten. Het moeizame transport over een bergtop van een olifant – onmisbaar rekwisiet op een van die feestjes – doet aan Fitzcarraldo denken (terwijl ook Hannibal in de buurt is). David Lynch komt langs in de vorm van een door koplampen belichte, onder de motorkap doorschuivende asfaltstrook met witte wegmarkering in het midden. We proeven de sfeer van The Godfather, zien Gene Kelly zingen in de regen, enzovoort. De hele film is een aaneenschakeling van herkenbare beelden, scènes, situaties, sequenties. Helemaal op het eind krijgen we zoals, naar verluidt, een stervende persoon die zijn hele leven in versneld tempo voor zijn geestesoog ziet defileren, een razendsnelle compilatie van iconische beelden uit de filmgeschiedenis voorgeschoteld. Daardoor wordt Babylon een metafilm, een film over film, een film waarvan je hoopt dat je spoedig een tweede kans krijgt om hem, drie uur of niet, nog eens te zien omdat je weet dat je, happend naar lucht, nog heel wat in deze schatkamer hebt moeten achterlaten.

Damien Chazelle, Babylon, 2022