190823
Gezwicht voor de verleiding die uitging van Geert van Istendaels De grote verkilling. Meteen aan begonnen. Ik houd van zijn barokke, brutale, ferme stijl. ‘Staat het u niet aan, wel, lees het dan niet en neem een ander boek ter hand.’ Dat zijn niet zijn woorden, het is mijn verwoording van wat ik in de inleiding lees, geheel naar de teneur daarvan opgesteld. Van Istendael komt op voor de vrije meningsuiting. De gedachten zijn vrij. Nu nog. * (…) *
190824
(…) * (…) * (…) *
190826
Een interessante gedachte bij Geert van Istendael: wij verzetten ons niet tegen ‘de grote verkilling’, die is ingezet door het totalitariseren van de economische logica, omdat ‘men’ er in slaagt om onze identiteit te compartimentaliseren. De grote versnippering. Wij zetten ons tegen elkaar af, tegen anderen die andere ‘identiteiten’ verdedigen, en daardoor niet tegen ‘het systeem’ (de aanhalingstekens rond ‘men’ en ‘het systeem’ zijn van mij). ‘De grote versnippering is het culturele middel bij uitstek om onze aandacht weg te trekken van de economische en sociale problemen die de grote verkilling over ons afroept’ (De grote verkilling, 137). * (…) * Maar dan volgt een passage over identitaire progressiviteit, het zogenaamde politiek correcte denken en dat is, excuseer maar je pèse mes mots, onverstaanbaar gewauwel waar ik kop noch staart aan krijg en dat niemand, behalve iemand die Geert van Istendael heet, gepubliceerd zou krijgen. * Het appartement op het gelijkvloers staat sinds vandaag te koop. Ik bel naar de agence om de vraagprijs te achterhalen. Een mevrouw (jongedame?) staat mij te woord en vraagt naar mijn naam. Ik geef mijn naam en word vervolgens consequent bij mijn voornaam aangesproken. De vraagprijs bedraagt 269.000 euro. Dat is natuurlijk totaal van de pot gerukt maar: ‘Pascal, de ligging is optimaal. En dat weerspiegelt zich in de vraagprijs.’ Ik leg haar uit dat ik helemaal niet geïnteresseerd ben, dat ik het enkel wilde weten omdat ik in hetzelfde gebouw het bovenste appartement bezit. ‘Pascal, dat begrijp ik. Het is eerlijk van je dat je mij dat zegt.’ Dit soort vertrouwelijkheid stemt mij onbehaaglijk. In zakelijke conversaties met wildvreemden zou ik toch liever met ‘meneer’ en ‘u’ worden aangesproken. * Hoeveel keer heeft Geert van Istendael nu al zijn moment de gloire – aanwezig zijn bij de val van de Muur van Berlijn in november 1989, min of meer per toeval overigens – al te boek gesteld? En, nogmaals overigens: zijn bloemrijke stijl draagt niet bij tot de begrijpelijkheid van zijn betoog. Ik zeg het niet graag maar ik zeg het toch: De grote verkilling is interessant, zeker wel, maar het had iets beter, iets minder slordig, geschreven mogen zijn. *
190827
Van Istendaels pleidooi voor de sociale zekerheid is hartverwarmend passioneel. Ik voel me comfortabel bij zijn tussenpositie: tussen nostalgie naar wat vroeger beter was enerzijds en anderzijds een pleidooi voor de herwaardering van de solidariteit. * (…) *
