190830
Eerste drie kwartier van La La Land gezien. Onbegrijpelijk dat deze film zo bekroond is geworden. Kleurrijk, dat wel, maar traag en vooral: bijzonder slecht geacteerd. Ik zal mijn best doen om vanavond de resterende vijf kwartieren te bekijken. * (...) * De lectuur van Orgelman van Mark Schaevers aangevat. Ik kende Felix Nussbaum niet, en zijn werk evenmin. Maar ik zie de reproducties in het boek en besef dat dit belangwekkende kunst is – al moet ik wel een aanvankelijke weigering overwinnen. Schaevers schrijft gevat en meeslepend – ik ben benieuwd hoe dit leven verder afloopt. Enfin, aflopen doet het zeker. Maar hoe, op welke manier. En hoe het in godsnaam mogelijk is geweest dat dit werk zo lang in de vergeethoek is beland. * Filip Rogiers slaakt een bittere kreet van ontgoocheling op Facebook. Zijn recente roman Angel gaat heden door de papierversnipperaar. Zelf wijt hij het uitblijven van succes aan het feit dat het boek, weliswaar visionair toen hij het schreef, alsnog door de werkelijkheid werd ingehaald. Uit de commentaren blijkt dat velen het meer dan de moeite waard vonden. Maar nu verdwijnt dus de papieren versie. Het zal vanaf heden nergens meer te koop zijn. Gisteren zag ik nog een afgeprijsd exemplaar in een van de ramsjbakken van de Fnac. Ik ga zo meteen eens zien of het nog te redden valt. * Filip Rogiers, Angel, tot 13,99 euro afgeprijsd: het boek ligt nog in die ramsjbak. Benieuwd of de lovende commentaren hout snijden. Maar ik ben toch onder de indruk van de ontgoocheling, ja zelfs de verbittering, die in Rogiers’ woorden op Facebook doorklinkt. Je bént een schrijver, je hébt de debuutprijs gewonnen, je bént genomineerd voor nog andere prijzen, je bént een gelauwerd journalist. En dan gaat je tweede roman door de papierversnipperaar. Wat een lot, vandaag schrijver te willen zijn. Of neen, laat dat ‘willen’ maar gewoon weg. * Rogiers, Angel, 31: ‘Mogelijkheden worden nooit absoluter dan wanneer ze onmogelijkheden zijn geworden.’ * Rogiers, Angel, 68: ‘Het is niet wat gebeurt dat we ons herinneren. Het is wat we ons herinneren dat gebeurt. Tijd verandert geen feiten meer, wel de vragen die we ons stellen. Zo, een halve eeuw later onderweg naar Paris-la-Pitié, vroeg ik me af of Margret op die dag in januari misschien niet eerder naar Daniel toe dan van mij weg was gereisd.’ (…) (Twee bladzijden verder: ‘Tussen wie verlaten wordt en wie verlaat, verwordt elke waarheid tot een troebele poel, brak water.’ Zoiets schrijft iemand, denk ik, niet als hij het niet heeft meegemaakt.) * Na een heel trage en zwaar ontgoochelende aanloop wordt La La Land dan toch nog een mooie, betoverende en hartverwarmende film. *
