9 juli – woensdag / Visart
(…)
Laatste bladzijden van Op weg. De roman blijkt uiteindelijk een
vaderqueeste te zijn: ‘I even think of (...) the father we never found.’ Of is
hij het relaas van het hartverscheurende onvermogen tot vriendschap omdat deze
vorm van hoogstaande liefde voortdurend wordt doorkruist door de pogingen om in
het genot een nog fundamentelere eenzaamheid teniet te doen? Parallel met mijn
lectuur van deze laatste bladzijden: de inleiding van Ann Charters in de
Penguin Classics-editie. De gedachte daarin dat de écriture automatique van Kerouac tot een fundamenteel religieus
boek heeft geleid.
(…)
Het middagjournaal van de VRT gaat
in op het verdriet van de Brazilianen na de historische nederlaag van
gisterenavond. Stel je voor! Wenende supporters, zichtbare emotie: het hoogste
goed voor journaalsamenstellers. Dat er in het Nabije Oosten een kruitvat op
ontploffen staat en in verschillende Afrikaanse landen verschrikkelijke
religieus geïnspireerde terreurdaden worden gepleegd, dat is voer voor vlak
voor het toemaatje. Maar ach, deze ergernis is een afgezaagd liedje. In dat
verband heb ik een klein Facebookdiscussietje met Staf De Wilde. Hij is het
eens met Alain de Botton, die in zijn boek over journalistiek aanklaagt dat er
te veel aandacht is voor negatief nieuws. Ik merk op dat er nog een verschil bestaat
tussen het brengen van miserie-miserie-miserie en een kritische berichtgeving
die de mechanismen áchter de miserie blootlegt. Miserie is emo, kritische
duiding is ratio – en wij leven nu eenmaal in een emo-tijd.
Laatste bladzijden van Schoonheid van Roger Scruton. Dit boek
moet ik met meer en betere aandacht grondig herlezen. Maar de strekking ervan staat
me alvast aan. Wat Scruton te zeggen heeft over het transcendente en de
moderniteit; zijn hartsgrondelijke afkeer van het postmodernisme. Onze angst om
schoonheid toe te laten ook: we zouden wel eens kunnen worden geconfronteerd
met de eigen banaliteit. Het is een waardevol boek, het is een moeilijk boek.
Buiten is het herfst: regen,
donkergrijs, windstoten die al de eerste bladeren van de bomen rukken. Ideaal
weertje om de dag aan lectuur te wijden (Cortázars en Dunlops Autonauten van de kosmosnelweg) en aan
de rechtstreekse reportage van de Touretappe tussen Ieper en Arenberg, een
kasseienrit waarin, door toedoen van de genoemde weersomstandigheden, heel wat
te beleven valt!
(…) Ik lees Cortázar en denk aan
de artikels die ik vandaag las over het efemere patriottisme naar aanleiding van
de Rode Duivels-campagne. De strekking van het artikel van Koen Naeghels was:
de mensen geven zich graag aan dat tijdelijke patriottisme over omdat ze daarin
even de verschillen kunnen vergeten. Het geeft hun zuurstof om kort na het
uitdoven van het laatste Bengaals vreugdevuur weer de alledaagse onverschilligheid
aan te kunnen, onverschilligheid waarin ze de verschillen die er wel degelijk
zijn kunnen smoren en vergeten.
In de halve finale Nederland-Argentinië gebeurt er twee uur zo
goed als niets. Nederland verliest op strafschoppen. Ze kunnen er beginnen met hun
oranje binnen te halen.
