zondag 7 september 2014

zomer veertien 20



15 juli – dinsdag / Visart

(…) Lectuur: Reijnders omdat dat boek mooi openvalt zodat ik er mijn kom ochtendgranen met yoghurt bij kan eten, Saramago, Schwartz, Proust.

Eerste rijles voor Gerard op het dak van de GB, Carrefour inmiddels. (…) Starten, eerste versnelling, koppeling (embrayage) lossen, naar tweede schakelen, parkeren tussen de lijnen en daarna met de neus zo tegen mogelijk tegen de muur aan, achteruit rijden… Gerard doet het goed, hij heeft nog het meest van al  last met het uit stilstand vertrekken in eerste versnelling: hij steekt de versnelling te vaak in derde in plaats van eerste…

(…)

In Kleine herinneringen haalt José Saramago herinneringen op aan voorvallen en antecedenten uit zijn kindertijd. Tot aan zijn zestien jaar, zeg maar. Kriskras, zonder de chronologie te respecteren, vertelt hij anekdotes, de een na de andere – en hij laat zich daarbij leiden door associaties en thema’s; de ene herinnering roept de andere op, die misschien zonder die ene in de verborgenheid en vergetelheid zou gebleven zijn. Het zijn weinig belangwekkende dingen die Saramago vertelt. Hij valt en bezeert zijn knie, hij danst onhandig met een meisje, hij vangt bijna een grote barbeel. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat er om dat een groot schrijver en beroemd man hier een nog niet ontgonnen deel van zijn verleden blootlegt, en het gaat er vooral om dat hij dat op een meeslepende en ongemeen heldere manier doet. Niet wat hij vertelt is van belang, maar de manier waarop. En dan, als je daarvan weet te genieten, doet het er eigenlijk niet meer toe dat het Nobelprijswinnaar Saramago is, de auteur van een van je favoriete boeken (Het jaar van de dood van Ricardo Reis); het had net zo goed om het even wie kunnen zijn. Zoals iemand op café je kan boeien met een goed verteld verhaal – wat jammer dat zoiets eigenlijk nooit meer gebeurt. Is het omdat er geen mensen meer zijn met een goed verhaal, omdat er geen goede verhalen meer zijn, of omdat er geen cafés meer zijn? Of hangt dat allemaal aan elkaar vast?

Na dagen van grijs weer en regen breekt de hemel open: het zal zonnig zijn de volgende dagen. Even zullen we kunnen vergeten dat er geen zomers meer zijn.

Via Facebook raak ik verzeild in een conversatie van mensen die terugdenken aan het uitgaansleven in Antwerpen in de jaren 1977-1982. Amai, dat moet het een en ander geweest zijn. Ik zie hoe mensen elkaar terugvinden, en anderen die het niet gehaald hebben (waardoor zijzelf ‘de overlevenden’ worden) memoreren. De hele conversatie ontrolt zich onder een stuk van Martin Pulaski, die mij op de een of andere manier zeer vertrouwd is en die ik zeer graag eens zou ontmoeten. Wat ik hem ook zeg.

(…) dan tv kijken. Eerst samen met Sarah naar ‘Vive le vélo’ en een gedramatiseerde documentaire over Lance Armstrong, die als niets minder dan een crimineel wordt voorgesteld, daarna nog alleen naar ‘De avondetappe’. Mart Smeets is niet meer dan een schim van zichzelf, zijn programmaatje kabbelt onvermijdelijk naar een einde – maar wanneer komt het?