vrijdag 12 september 2014

tour 149



19 mei 2014


dag 21.2

Van de beste grand crème die ik tot dusverre mocht proeven, geniet ik in bar Le Gentleman, in het centrum van Lisieux. Hij vormt, samen met een nog warme croissant, mijn ontbijt.

Het parcours richting Pont-Audemer is behoorlijk heuvelachtig. Inkopen doe ik in Épaigné. Ik zie een dode haas en wat verderop een dode uil. Geen kerkuil deze keer, maar een kleinere soort. Een velduil? Het weer is mooi, de wind zit gunstig en dat mag ook wel een keer. Op een bepaald ogenblik zie ik in de verte een auto die op de andere kant van de weg met knipperende knipperlichten zeer hinderlijk geparkeerd staat. Grote vrachtwagens worden opgehouden en laten hun ongenoegen blijken. Ik denk aan iemand die zit te gsm’en maar kan vaststellen dat een incident de aanleiding is: uit de wat hoger gelegen weide naast de weg is een jonge koe gevallen. Het beest is met één poot aan de prikkeldraad blijven haken en hangt daar nu onbeweeglijk tussen weide en greppel. Zijn kuddegenoten staan bij het slachtoffer op hulp te wachten. Ik weet niet of het projectie is of, hoe heet dat, antropocentrisme, maar ik zie in het gedrag en de expressie van die beesten: ongerustheid, bezorgdheid, hoop op hulp en eigenlijk ook een vraag. Ik stop en maak een foto. Ik maak een gebaar van telefoneren naar de man achter het stuur van de auto. Hij knikt: het komt in orde.


In Pont-Audemer koop ik een ansichtkaart. De foto is gemaakt, zo blijkt uit de automodellen, in de jaren tachtig. Ik herken de straat die is afgebeeld en zoek het standpunt van de fotograaf. Vele winkels zijn verhuisd, de auto’s staan nu aan de andere kant geparkeerd. Er zijn veranderingen aan de gevels. De mensen dragen andere kleren. Maar is er vooruitgang? Staan de zaken er nu beter voor? Voor bepaalde zaken kun je dat zeker zeggen, maar globaal ben ik, na deze reis, zeer geneigd te denken van niet.


Picknicken doe ik in Bourneville, onder een duizend jaar oude taxus. Samen met de rotsen in de bergen en de keien langs de weg en die paar Romaanse kerkjes in de Charente moet dit een van de oudste ‘objecten’ zijn die ik op mijn weg aantref. Eten onder zo’n boom stemt tot nadenken.