OFFLINE/ONLINE
Twee films die, toevallig de een na de
ander bekeken, min of meer over hetzelfde blijken te gaan. Of toch zeker een
belangrijk thema gemeen hebben.
In
Offline
heeft Peter Monsaert het over een man van middelbare leeftijd die uit de
gevangenis komt en zijn plaats in de samenleving opnieuw probeert in te nemen.
Terug naar zijn vrouw en gezin kan hij niet, maar hij kan wel proberen contact
op te nemen met zijn jongvolwassen dochter. De moeder kant zich daartegen, maar
de dochter geeft toe aan haar verlangen haar vader te leren kennen. Handelend
onder een valse naam vindt hij haar op een pornosite. Dochterlief probeert er
een cent bij te verdienen en weet niet wie achter die – tussen al het testosterongedreven
gespuis door – opvallend vriendelijke klant schuilgaat. Ze begint zich aan hem
te hechten. Er blijkt een diepe kloof tussen virtueel en reëel contact te
gapen. Sterk verhaal, strak scenario (waaraan onder meer Dominique Willaert
heeft meegewerkt), uitstekend geacteerd door onder meer Wim Willaert en Anemone
Valcke. Knappe soundtrack ook van Triggerfinger.
Waar de invalshoek van Monsaert vooral
sociologisch en sociaal bewogen is, concentreert de debuterende Argentijnse
regisseur Gustavo Taretto zich voor zijn onderzoek naar de hedendaagse eenzaamheid
in
Medianeras (ondertitel
Buenos Aires in times of virtual love) vooral
op de architectuur en de stedelijkheid. Hij begint zijn film met een
beoordeling van de bouwpraktijken in de razendsnel uitdijende stad. Chaos,
wansmaak en onaangepastheid aan de menselijke maat overheersen. In dit gewoel
bewegen mensen zich strikt functioneel als solitaire nomaden. Ze zijn op alle
mogelijke manieren virtueel met elkaar verbonden maar leven teruggetrokken in
hun veel te kleine appartementen, waar ze zowat alles via het internet kunnen
regelen. Niet dat ze dat per se willen, maar wat is het alternatief als
iedereen hetzelfde doet? In die situatie is het natuurlijk moeilijk om het
verlangen naar liefde in te willigen. Voor dat probleem levert het internet geen
pasklare oplossing. En in de miljoenenstad is het zoeken naar de ware het
zoeken naar een speld in de hooiberg. Deze film is minder geslaagd. De emoties
komen nauwelijks over, het acteerspel is stug, en in dit over de volle
anderhalf uur uitgesmeerde magere verhaal verloopt alles erg traag. De te
expliciete hints laten weinig aan de verbeelding over. Het beste zijn nog de door
middel van een uitstekende fotografie ondersteunde beschouwingen over architectuur
en de animaties waarmee de overgangen tussen de verschillende onderdelen worden
ingevuld.
Peter Monsaert, Offline (2012)
Gustavo Taretto, Medianeras (2011)
