J. vermijdt negens en getallen waarvan de som van de samenstellende cijfers uiteindelijk ook op een negen uitdraait. Ik vertel hem van mijn bijgeloof in de dertien, dat ik het vermijd om mijn lectuur van een boek te onderbreken op een paginanummer dat op dat getal eindigt: 13, 113, 213… S. stelt filosofisch dat dergelijke vormen van (autistisch) bijgeloof een manier zijn om de werkelijkheid te structureren en dat hij zelf geen dergelijk maar ook geen ander bijgeloof kent omdat hij een ‘complete chaoot’ is. * (…) * Het formaat, de reikwijdte, de envergure van Ilja Leonard Pfeijffer bevalt me heel erg. Zijn exposés over massatoerisme, over het verval van het Europese continent, gezien in een mondiale context: dát perspectief doet de Nederlandse letterkunde eens goed. * Ik neem mij voor om dit jaar een al lang voorgenomen voornemen waar te maken, en dat is om mij niet slag om slinger aan het consumeren van actualiteit over te geven. Dus: veel minder Facebook, geen journaals meer op radio of tv, zo weinig mogelijk ruis van buitenaf en zoveel mogelijk zelf mijn content bepalen – en hopen dat ik daar content van word. Waardoor is het verlangen om mij volledig of dan toch zo volledig mogelijk van de actualiteit af te sluiten ingegeven? Verschillende redenen zou ik kunnen aanvoeren. Tijdsbeheer is er een van. Maar toch vooral: het gevoel gemanipuleerd te worden. En dat het toch geen zin heeft om ernaar te streven alles of zoveel mogelijk te weten. Of ik het nu weet of niet, de dingen krijgen hun beloop en daar is niets aan te doen. Waaruit ik afleid dat ik mijn verlangen naar informatie altijd als een vorm van activisme heb gezien, meer dan een behoefte om mijn nieuwsgierigheid te stillen, of dan het inwilligen van een nood aan historische situering. Wat ga ik dan wel doen, met de vrijgekomen tijd? Zelf mijn lectuur bepalen. Zelf bepalen wat ik wil zien. YouTube verkennen, programma’s op VRT NU, op een meer systematische manier film-dvd’s van de bibliotheek bekijken. En ik ga dan ook mijn televisieabonnement opzeggen, uiteraard. * Je ziet ze één keer per jaar in het park: de kinderen met zelfrijdende tuigen. De dagen na Nieuwjaar, wanneer de cadeautjes zijn uitgepakt, bollen ze ermee over de paden. En zodra het nieuwtje ervan af is, verdwijnen ze weer. *
zondag 5 januari 2020
vorig jaar 50
J. vermijdt negens en getallen waarvan de som van de samenstellende cijfers uiteindelijk ook op een negen uitdraait. Ik vertel hem van mijn bijgeloof in de dertien, dat ik het vermijd om mijn lectuur van een boek te onderbreken op een paginanummer dat op dat getal eindigt: 13, 113, 213… S. stelt filosofisch dat dergelijke vormen van (autistisch) bijgeloof een manier zijn om de werkelijkheid te structureren en dat hij zelf geen dergelijk maar ook geen ander bijgeloof kent omdat hij een ‘complete chaoot’ is. * (…) * Het formaat, de reikwijdte, de envergure van Ilja Leonard Pfeijffer bevalt me heel erg. Zijn exposés over massatoerisme, over het verval van het Europese continent, gezien in een mondiale context: dát perspectief doet de Nederlandse letterkunde eens goed. * Ik neem mij voor om dit jaar een al lang voorgenomen voornemen waar te maken, en dat is om mij niet slag om slinger aan het consumeren van actualiteit over te geven. Dus: veel minder Facebook, geen journaals meer op radio of tv, zo weinig mogelijk ruis van buitenaf en zoveel mogelijk zelf mijn content bepalen – en hopen dat ik daar content van word. Waardoor is het verlangen om mij volledig of dan toch zo volledig mogelijk van de actualiteit af te sluiten ingegeven? Verschillende redenen zou ik kunnen aanvoeren. Tijdsbeheer is er een van. Maar toch vooral: het gevoel gemanipuleerd te worden. En dat het toch geen zin heeft om ernaar te streven alles of zoveel mogelijk te weten. Of ik het nu weet of niet, de dingen krijgen hun beloop en daar is niets aan te doen. Waaruit ik afleid dat ik mijn verlangen naar informatie altijd als een vorm van activisme heb gezien, meer dan een behoefte om mijn nieuwsgierigheid te stillen, of dan het inwilligen van een nood aan historische situering. Wat ga ik dan wel doen, met de vrijgekomen tijd? Zelf mijn lectuur bepalen. Zelf bepalen wat ik wil zien. YouTube verkennen, programma’s op VRT NU, op een meer systematische manier film-dvd’s van de bibliotheek bekijken. En ik ga dan ook mijn televisieabonnement opzeggen, uiteraard. * Je ziet ze één keer per jaar in het park: de kinderen met zelfrijdende tuigen. De dagen na Nieuwjaar, wanneer de cadeautjes zijn uitgepakt, bollen ze ermee over de paden. En zodra het nieuwtje ervan af is, verdwijnen ze weer. *
