de burgemeester van Antwerpen laat zich op de radio emotioneel uit over de dood van zijn vader
Ik wil best
geloven dat zijn gevoelens oprecht zijn. Elk normaal mens heeft gevoelens en ik
ga er nog altijd van uit dat hij min of meer een normaal mens is. Ik wil ook
best geloven dat hij tijdens dat interview niet manipulatief aan het rekenen
was, dat hij meegesleept was door het moment. Misschien was hij ook een beetje
moe, na al die discussies van de voorbije week. Dan wordt een mens al eens gemakkelijker emotioneel. Dat wil ik allemaal
best geloven. Maar wat ik niet begrijp, is de timing van dit twee uur durende
radio-interview op de openbare omroep. En dat voor iemand die zelf beslist
wanneer en met wie (meestal alleen) hij op die openbare omroep, waarvan hij
nota bene via de Vlaamse regering de centen beheert, komt opdraven. En dat doet
hij dan niet om het publiek te plezieren, maar louter en alleen in functie van
zijn electorale agenda. Neen, de timing van dit interview, na alle hommeles
binnen de partij de voorbije week: dat is de essentie van dit verhaal. Wie
heeft dit interview geregeld? Wanneer is het afgesproken? Voor oprecht
persoonlijk verdriet, of het nu intiem of in het openbaar wordt uitgedragen
maakt niet uit, past alleen respect. En dat geldt voor het verdriet van vriend én
vijand.
