Noordoost 12
15 augustus
 |
| dag 12 - Teterow-Schwerin - 111 km |
Het is hier
niet, zoals bij ons, een feestdag. Ik vertrek iets vroeger dan gewoonlijk, iets
na acht uur. Het eerste stuk is bemoedigend: een mooier landschap dan gisteren,
licht golvend, meer weiden en bossen ook. De wind zit in een ongunstige hoek
maar waait niet hard. Hij zal in de loop van de dag stilaan naar het noorden
draaien. Morgen zit hij wellicht goed.
Maar heb ik
hier nog zin in? Ik begin het mij steeds meer af te vragen. Ik ben het fietsen
echt beu en zoveel valt er nu ook weer niet te zien. Met vijftien per uur sleur
ik mezelf door deze Mecklenburgische Seenplatte, zo heet het hier. Een
hoogvlakte met vele meren. Wat zie ik? Een bos, een buizerd, een dorp – of ik
zie het dorp niet omdat de weg er langs loopt. Een weg die perspectivisch
uitloopt op een bocht naar links of een weg die perspectivisch uitloopt op een
bocht naar rechts. Of die verdwijnt achter de top van de helling – want ja, er
zijn weer hellingen. Mijn versnellingsapparaat begint dienst te weigeren, mijn
rechterknie begint pijn te doen, mijn rechterpols doet dat al een tijdje, en in
mijn hoofd ben ik niet echt meer bezig met deze reis. Ik ben er in elk geval
nooit zo in geweest als twee jaar geleden in Frankrijk.
Twee
trompettende kraanvogels in een pas omgeploegde akker naast de weg kunnen mij
niet op andere gedachten brengen. Ik begin ook mijn voeding te verwaarlozen.
Steeds vlugger grijp ik naar snelle suikers: druivensuiker, cola, taart,
chocolade. Fruit of groenten zijn er nauwelijks nog bij. Als lunch twee
sneetjes brood met wat worst en kaas. Ik kocht wat radijzen – ja, die smaakten
wel. Maar het is allemaal meer een opgave dan een genot.
Langs de weg, passim: de overal aan de
verlichtingspalen vastgemaakte verkiezingsaffiches. Er staan verkiezingen voor
de deur voor het deelstaatparlement van Mecklenburg-Vorpommern. Uit de teneur
van deze affiches maak ik op dat de salonfähig
extreem-rechtse Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NPD) geen blad
voor de mond neemt: haar boodschappen zijn effenaf racistisch, ze gaan onder
meer over verkrachtende immigranten. Terwijl hier nauwelijks vluchtelingen te
zien zijn. Ondertussen proberen de socialisten en de christendemocraten opvallend
halfzacht de aandacht te trekken met boodschappen over het homohuwelijk en kindercrèches.
De groenen ventileren een negatieve boodschap: gegen Rechts und Populismus.
Ik picknick in
een dorp, op een punt gekomen waar ik echt niet meer verder kan. Omdat ik niets
beters vind, ga ik gewoon op de stoeprand zitten, uitgeblust. Wanneer ik een
halfuur later terug op weg ga, zie ik meteen een mooi parkje met ideale
picknickinfrastructuur... Nauwelijks vijf kilometer verder ben ik alweer aan
suiker toe. Ik stap een winkel binnen, enfin, eerder een aanzet tot winkel. Ik
geraak met de uitbater aan de praat: een beer van een vent, groot en struis,
heel vriendelijk. Ik vertel hem over mijn fietservaringen – hij fietst zelf ook
en is geïnteresseerd. In de dorpen, waar de fietspaden zo slecht zijn, rijdt
hij ook al lang gewoon op de straatweg, zegt hij. Ik kijk er ook niet meer naar
om. Hij is zijn winkel nog maar twee weken geleden gestart. Hij verkoopt
broodjes, koffie, wat snoep, kranten. Hij noemt het een experiment. Hij is net
bezig met een bord te schilderen dat hij langs de straat wil plaatsen om
klanten te lokken. Ik ben benieuwd naar de uitkomst van het experiment, maar
zal het allicht nooit te weten komen.
Schwerin laat
zich niet gemakkelijk benaderen. Er zijn eerst nog wat lastige hellingen, ik
passeer de Wellington-golfclub (dat zal wel iets van na die Wende zijn, vermoed ik), en dan beland ik in een inferno van
druk verkeer, wegenwerken en – uiteraard! – doodlopende fietspaden.
Uiteindelijk kom ik toch aan in deze vrij grote stad. Ik zoek en vind een hotel
bij het station. Het heet, zeer logisch, Am Hauptbannplatz.
Schwerin is
beslist mooi. De Schweriner See zorgt voor een waterpartij die zich uitstrekt
tot die in het stadscentrum. Het station, de dom (baksteengotiek), het centrale
plein met het stadhuis en de belangrijkste winkelstraat liggen er vlakbij.
Tegen het postgebouw plaquettes: een die herinnert aan een slachtpartij onder
de bevolking door de fascisten in 1920, een ander die de eerste uitzending van
de bevrijde radio herdenkt, onmiddellijk na het beëindigen van de Tweede
Wereldoorlog.
