zondag 4 september 2016

de zomer van 2016 – 70



3 september

Het is even na middernacht. Ik kom thuis na een avondje cinema: Toni Erdmann. Morgen schrijf ik daar misschien iets over. Eerst nog even Facebook tsjekken. De dood van die 19-jarige jongen waardoor we ons nu allemaal aangegrepen voelen omdat het zo dichtbij is gebeurd. De integratieschepen van Antwerpen. Iemand – een in mijn ogen respectabel iemand – noemt zijn uitspraken ‘neofascistisch’. Laat dat ‘neo’ maar weg, zegt een ander. ‘Wij ons maar dubbel plooien om iets te maken van de samenleving, terwijl dit soort figuren elke poging tot opbouw meteen weer afbreken. Spuugzat ben ik het,’ schrijft Bieke Purnelle. Ook zij is in mijn ogen integer en het volgen waard. Zelf word ik ‘rode mol’ genoemd vanwege een reactie op een laffe insinuatie van een Vlaams-nationalist. Maar inhoudelijke argumentatie? Neen. En dan dat kapitalistisch cynisme: tweeduizend mensen die werken in een goed draaiende fabriek op straat. Achter die tweeduizend nog duizenden anderen. On reste fière, zegt een vrouw die een Journaal-microfoon onder haar neus geduwd krijgt. Of neem die hele boerkinitoestand. Polarisatie alom, de mensen nemen geen blad meer voor de mond. In Saoedi-Arabië wordt een man veroordeeld tot tweeduizend zweepslagen omdat hij atheïstisch is. Het maakt me zo moe, zo moedeloos. En ja, dan die film. Schoonheid in het verweer. Maar volstaat dat om de moed niet te verliezen? Ik zag vandaag de zee. Dat was ook mooi. Vliegers in de lucht, badgasten die opkraamden omdat er slecht weer zat aan te komen. De zomer is even weg. Hij komt nog terug, belooft Frank. Of was het Sabine vandaag, met haar altijd ontwapenende glimlach aan het einde? Sabine verloor onlangs haar man. Ze blijft glimlachen. Ik ben triest en denk: ‘denk aan die glimlach van Sabine’.