Mooi. Een soortgelijk besef is mij de afgelopen vier weken
ten deel gevallen, maar waar bij jou rondfietsen in 640.679 vierkante kilometer
tot dergelijk inzicht leidde, een expansie van je dagelijkse leefruimte zeg
maar, werd dit bij mij veroorzaakt door krimp, mijn bestaan noodgedwongen
herleid tot 20 solitaire vierkante meter waar geen ontsnappen uit mogelijk was
(en nog is voor de komende twee weken). Leefde jij met groot verzet, ik met een
heel klein. Ik weet niets van fietsen met versnellingen af, maar wel dat hoe
groter het verzet, hoe groter de snelheid van de fietser. Stond bij jou alles
in het teken van beweging, bij mij alles in het teken van stilstand. Met een
voet in het gips waar je zes weken niet op mag steunen wordt beweging een heel
precair iets. Een kostbaar begrip. Net zoals de buitenlucht opsnuiven. De zon
op je huid voelen. De wind in je haren. Een praatje maken.
Zowel jij als ik hebben structuur ingeruild voor een andere
structuur. Een ander leven leiden. Het mijne dat van een mindervalide, een
kluizenaar in zijn cel, een gevangene in eenzame opsluiting haast. Ook dat
maakt de geest lichter. Wat ik nu nog belangrijker vind dan ooit zijn de meest
essentiële basics, het symbool bij uitstek van de banale onbelangrijkheid van
het leven, wat met geen geld te koop is. Je leeft het, het gaat voorbij. Maar
je voelt je de koning te rijk.
D.J.
*
Dank je voor je mooie commentaar. Dat doet me
veel plezier. Ik wens je een voorspoedig herstel toe, en ja, nogmaals dank, ook
voor het volgen van mijn reisverslag. - Beste groet, Pascal
*
Ik heb je reisverslag met heel veel plezier gevolgd. Zeker
nu ik in het gips aan huis gekluisterd ben is Facebook meer dan ooit mijn
windows on the world, en, zoals een van jouw volgers onlangs opmerkte, het
voelde alsof ik mee achterop de fiets zat en ik de wind in mijn haren voelde -
een groot compliment; dan heb je je doel als reisverslagschrijver echt wel
bereikt.
Groeten, D.
