Beste Pascal,
Als lezer van je
blog geniet ik van je tocht door la douce France , en de neerslag van je
wedervaren in je klare gedetailleerde reportagestijl. Meestal gekruid met
individuele en universele inbreng. Ik kan me ook niet herinneren ooit een stijl-
of taalfout in je blog te hebben moeten ondergaan.
En nu komt het natuurlijk denk je!!!!
Yezzz!!! BINGO!!! Het maagdelijk statuut van een foutloos
parcours werd aan diggelen geslagen door een opmerkzame lezer die het woord
NIMBUSSLEUTEL niet kon pruimen.
Zelf vond ik dat iemand, die tot een gerenomeerd kenner
en degustator van donderkoppen tot schapenwolken mag gerekend worden, deze dichterlijke benaming met recht en reden
mocht gebruiken.
Vandaag in je blog kwam je terug op het vermaledijde
woord, en zwoer je het nooit meer te vergeten dat het IMBUSSLEUTEL moet zijn.
Tedjuu, Pascal!
Jarenlang verblijf tussen de leerkrachten technische
vakken hebben het mij ingehamerd; het moet zijn: IINBUSSSLEUTEL.
Ook het gemeenzaam “ZESKANTJE” hoorde je wel eens.
IN-BUS-SLEUTEL. (De plastische voorstelling die ik mij
bij de benaming maakte kwam voort uit het zeshoekig staafje dat paste als
gegoten in het schroefje met temidden een zeshoekig busje. Dus
staafje-in-busje. Freudiaanse mechanica.)
Met dank aan uw poëtische nimbussleutel weet ik nu zelf
dat deze uitleg, die voorheen heel plausibel scheen, een erotisch-geometrische
fata-morgana bleek te zijn.
De INBUSSLEUTEL is
een samenstelling van SLEUTEL en INBUS.
Veel technisch- kwaliteitsvolle producten komen uit
Duitsland. Duitse benamingen kunnen soms heel lang zijn. Daarom korten ze ze
af. Zo ook INNENSECHSKANTSCHRAUBE BAUER UND SCHAURTE. (Wikipedia, dank.)
Jan
