Triest, hoe de maker van enkele formidabele evergreens zo
triestig en vooral veel te vroeg moest eindigen. De Ivo Van Damme van de
Vlaamse kleinkunst. Laat hem in het Amerikaans of zelfs maar in het Hollands zingen,
en hij speelt nog altijd de Culturele Centra plat. Een mooi Belpop-portret,
inderdaad, over Wim De Craene, maar geen woord over hoe het mogelijk is geweest
dat zijn talent niet voldoende werd opgepikt. Wat valt er te zeggen over de
managers? De critici? De platenbonzen? Daarover zweeg deze Belpopaflevering.
