Een communiefeest of lentefeest of twaalfjarigenfeest, of hoe heet het allemaal – ik weet het niet precies en ik zal daarmee wel hogelijk postmodern zijn, zeker? Na de dis en de daarbij genuttigde twee of drie glaasjes voortreffelijke wijn installeer ik mij even op een tuinstoel. Ik weet niet hoelang ik slaap, misschien niet langer dan vier of vijf minuten, maar toch in elk geval voldoende om in aanzienlijke mate verbaasd of verdwaasd te zijn wanneer ik, gewekt door schrille kinderstemmen, mijn ogen open en niettemin in een gedroomd
landschap blíjf vertoeven. Ik bekijk nu deze foto en denk aan de kluif die de hypothetische toekomstige historicus van, laat ons zeggen over een eeuw of zes-zeven, hieraan zou kunnen hebben indien deze foto, of een verdwaalde kopie ervan, opduikt uit de sedimenten van een blog of wordt gerecupereerd uit de digitale diepten van een of andere harde schijf.
