Van gisteren wil ik onthouden dat de proef op de som is genomen: twee minuten naar Rai Uno kijken volstaat om Berlusconi’s boeventronie te zien te krijgen. Onvergetelijk is de tocht rond de Tremiti-eilanden in een open sloep waarvoor we onszelf onmiddellijk na onze aankomst op de archipel lieten strikken: de intense toeristenfolderkleuren, de rotskusten, het opspattende water… Ik wil ook onthouden dat we een luie namiddag doorbrachten op het Isole San Nicola, tot het tijd was voor de boot naar Vieste, waarop we de hele reis lang het geschreeuw moesten verduren van de acteurs van een derderangs Italiaanse komische film. Ik zal niet licht vergeten hoe we, murw van deze kwelling, in Vieste aankwamen in het ons door S.’s zus aangeprezen pension waar we zes nachten zullen doorbrengen. We lieten er ons overweldigen, maar nu in gunstige zin, door de luxe, de ruimte, de stilte en de bijzonder lekkere bruschettina en een prima piatto met zelfgemaakte pasta en verse zeevruchten.
Vandaag neem ik mij voor te genieten van een vrije dag in Vieste.
