Van gisteren wil ik onthouden dat vijf minuten Rai Uno bekijken volstaat om een idee te krijgen van de mediamanipulatie waaraan de gemiddelde Italiaan zich waarschijnlijk allang niet meer stoort – er was onder meer een publiciteitsspot voor een website die buitenlanders ervan moet overtuigen dat het voor hen veel beter is om naar hun land van herkomst terug te keren, alsook, via een reportage over een groot chemisch bedrijf (Molten) een vleugje nostalgie naar de jaren dertig. Ik wil ook onthouden dat ik, heel toepasselijk Tim Parks’ Italiaanse opvoeding lezend, een luie namiddag op het strand doorbracht, en dat we ’s avonds, op het terras van een onduidelijke pizzeria waar de norse ober kinderen die met een bal speelden resoluut maar terecht, vond ik, wegstuurde, een gesprek hadden over de démission des pères et des parents en over de verhouding tussen genot en weten: houdt het genot op als je wéét dat je geniet of moet je weten dat je geniet om te kunnen genieten?
Vandaag trekken we naar Chieti en verder – we zien wel waar we uitkomen.
