wolkenfragmenten
uit Javier Marías, De verliefden
1787
Daarentegen kunnen we over een dode niet
fantaseren, tenzij we ons verstand verliezen, er zijn mensen die daarvoor
kiezen, ook al is het tijdelijk, die daarmee instemmen totdat ze zich ervan
hebben overtuigd dat het gebeurde is gebeurd, het ongeloofwaardige en zelfs het
onmogelijke, datgene wat zelfs niet binnen de kansberekening viel waar we ons
door laten leiden om elke dag op te staan zonder dat een loodgrijze, lugubere wolk
ons ertoe aanzet onze ogen weer te sluiten, terwijl we denken: ach, we zijn
toch allemaal veroordeeld. (52)
1788
Het verstrijken van de tijd verhevigt en
condenseert elke willekeurige storm, zelfs als er in het begin geen wolkje
aan de horizon viel te bekennen. (288)
