JOURNAAL
Ook het BRTN-televisiejournaal ontsnapt er niet aan. Dat
wisten we al langer, maar vorige zaterdag werd het me toch wat al te
schaamteloos. Ik overweeg een kijkgewoonte af te schaffen, die ik lange tijd
als deugdelijk heb ervaren.
Het gaat mij niet om overdreven sensatiezucht of
bloederigheid, niet om de gruwel in Grozny, Sarajevo of Wechelderzande, of in
onze slachthuizen. Wat van een televisiejournaal kan worden verwacht, en zeker
van dat op de BRTN, is wérkelijkheid. Dat die werkelijkheid niet altijd op de
lachspieren werkt, is ook mij niet ontgaan. Maar wat mij in berichtgeving wel
stoort, is verdoken reclame. Of het soort items, zo je wil, waarvan je kan
vermoeden dat ze niet zomaar worden opgenomen achteraan het rijtje calamiteiten
dat ons dagelijks overvalt.
Vorige zaterdag was het dus weer van dat. Dit keer met
liefst drie onderwerpen: een ‘reportage’ over de repatriëring van
skislachtoffers door een verzekeringsmaatschappij, een over een bouwbeurs en een
over een nieuw product van de Nationale Loterij. Wie met krabben genoeg geld
wint, kan zijn droom neerpoten in ons fraaie landschap of ijverig meewerken aan
de vernieling van deze of gene bergstreek. Zo begreep ik de boodschap. Je moet
er toch iets mee doen, met dat zuur verdiende geld.
Wat later op de avond vernam ik bij ‘de concurrentie’, waar
reclame wat duidelijker van het overige programma-aanbod wordt onderscheiden,
dat een pizzatent pizza’s ‘uit een betere wereld’ opdient. Een streep door de
rekening van al wie hoopte dat het er een zou zijn zonder commerciële
betutteling. Smakelijk.
Eerder gepubliceerd in De
Standaard van 9 maart 1995
