vrijdag 20 maart 2015

facebookbericht 726

Ik herinner mij ook de zonsverduistering van 1999. Ik was alleen thuis, het was bewolkt. Ik herinner mij dat het nog donkerder werd dan het al was, en dat de temperatuur met zeker vijf graden zakte. Daardoor begon het te waaien. Hevig. Er heerste een onwezenlijke stilte. Toen het licht en daarna ook, tussen de wolken, de zon terugkeerde, begonnen de vogels te fluiten alsof er een nieuwe ochtend aanbrak. Er klonk iets van opluchting door in hun gezang. Vandaag woonde ik op het moment van de zonsverduistering een begrafenisdienst bij. 't Was de moeder van een vriend. Ik heb haar amper persoonlijk gekend. De rouwstemming - de verduistering van het gemoed - die ik voelde had vooral te maken met de aanblik van de puinhoop van verstoorde vriendschappen en gebroken relaties. Mensen die door en door met elkaar vertrouwd zijn en die, zich scharend rond de kist, zo ver mogelijk uit elkaar gaan zitten. En dat ik daar, laf en onbeduidend, aan meedeed.