schrikkel 322

Op een speelplaats die we op kunnen lopen vanuit de Hugo Losschaertstraat zijn spel en bittere ernst verenigd in een weinig harmonieus contrast. Minivoetbaldoelen en basketbalkorven: het is ook een kwestie van mikken. Maar de gesneuvelden die jaarlijks worden betreurd – ‘pro patria’ spelt de sokkel in art-decokapitalen –, keren niet terug, natuurlijk. Hoe fraai ook het bas-reliëf van de arbeider-met-ontblote-bast, die zijn blik van het spel afwendt, uit het arduin probeert los te komen. Toch vreemd, je in te denken dat hier elke dag meermaals schrille stemmen tegen de muur kaatsen. De steen lijkt in zijn zwaarte onwrikbaar, misplaatst en onverplaatsbaar.