Ik heb nogal wat meninkjes en soms geef ik daar ook lucht
aan (zonder gedijen ze niet). Maar het blijft bij meninkjes. Zorgvuldig
overwogen en zorgzaam geformuleerd – althans, ik doe mijn best. Maar daar
blijft het dus bij, of toch meestal. Sommigen zijn daadkrachtiger en koppelen denken
aan doen, zij zetten hun overtuigingen om in een consequente praktijk. Jeroen
Olyslaegers is zo iemand. Ik kende hem al van naam, las al eens een boek van
hem, en af en toe een column in de krant. Ik leerde hem op Facebook beter
kennen, en zag daar hoe hij dat medium enthousiast inzet om te mobiliseren.
Samen met enkele medestanders serveert hij onder de vlag van de Occupy-beweging
elke zaterdag op een Antwerps plein zelfgemaakte soep aan armen en daklozen – aanvankelijk
op de Groenplaats maar toen moest er, ironisch genoeg, voor de kerstmarkt worden
uitgeweken naar het Koningin Astridplein, voor de hoofdingang van het Centraal
Station. Ik beloofde Jeroen Olyslaegers eens langs te komen en kijk, het kwam
er nog van ook. Zijn forse gestalte, beringde vingers en berenmuts maakten
indruk. (Je ziet hem rechts van de man met de lange baard.) Ik feliciteerde de
schrijver met zijn concrete inzet, sprak hem enkele bemoedigende woorden toe en
kocht mijn ziel vrij met een kleine bijdrage voor de collectebus.
