schrikkel 333b / driekleur 113

Een laatste mens wandelt uit mijn beeld weg en plots blijf ik over met – verspreid over drie plans – niets dan parallelle werelden (ik bedoel werelden die zich parallel met de ‘werkelijke’ wereld ontvouwen): de wereld van een film (met overigens op de affiche een aardige driekleur: de zich in zwart wegcijferende man en de vrouw in opzichtig geel en rood), de aardse wereld van Permeke en op de achtergrond in zwart-wit een of andere viool- of cellovirtuoze die mij uitnodigt om een wereld van hemelse klanken te betreden. Deze driedubbele uitstap uit de werkelijkheid brengt mij, in combinatie met de bijna-verlatenheid van mijn kader, even in verwarring; ik ben in een werkelijkheid waarin alles verwijst naar een zich buiten die werkelijkheid ophoudende schoonheid, naar een bétere wereld, even het noorden kwijt.